Qui Tacet Consentit
Φορεσε τα «καλά» του και όρμησε προς το κέντρο της πόλης. Δεν είχε πιάσει τα μαλλιά του πίσω,ενώ το πρόσωπο του φωτίζονταν από ένα χαμόγελο ως τα αυτιά,ένα χαμόγελο που ταλανίζεται μεταξύ τρέλας και πλήρους ευτυχίας.
Και με μια δόση νοσταλγίας αναπολώ τα παλιά,
Που τα παιχνίδια που μεγάλωσα φαντάζουνε πια,
Ειρωνικά τραγικά,
Πλήρως τρομοκρατικά.
Και σ’ έναν πάγκο , ήταν σαν να με κοιτά,
Μια πυξίδα, ξεφτισμένη και παλιά.
Ήτανε λέει μια πρωία σκοτεινή,
Όταν ο Δαίμων δημιουργήθηκε επιγείως
Είμαι ένας Παραμυθάς. Δουλειά μου είναι να ζωγραφίζω με την πέννα μου τις πιο όμορφες ιστορίες, ιστορίες με ιππότες, δράκους, τέρατα, πριγκίπισσες, μάγους, ξωτικά, νάνους και τα λοιπά.
Άλλη μια μέρα που τελειώνει με επιστροφή στο Κλουβί,
Που άλλοι χτίσανε για ‘μένα δίχως να δώσω αφορμή,
«Το Τρένο 6-24-7 κατέφτασε στο σταθμό.Ετοιμαστειτε για επιβίβαση.»
