Ημερομηνία : 9 Μαϊου, 2013.
Θέμα : Λευκός Θόρυβος – Εξελίξεις
Προς: Thomasp@^^^^^.gr

Φίλε μου,

Σου γράφω με τεράστια δυσκολία. Οι μέρες περνούν δύσκολα πλέον. Ωστόσο η έρευνα προχωρά και, όπως διαπίστωσα με μεγάλη μου χαρά, δέχθηκες να μου προσφέρεις την υπερπολύτιμη βοήθειά σου.

Προτού σου μιλήσω για τις έρευνες που διεξήχθησαν,και τα τεκταινόμενα στη Γάμβρια αυτές τις μέρες, θα ήθελα να σου πω πόσο πολύ χάρηκα , αλλά και ανακουφίστηκα,που είσαι δίπλα μου,όπως τότε, στην έρευνα. Έστω και διαδικτυακά.

Ξέρω πως είναι φρούδες οι ελπίδες που θρέφω για να σμίξουν οι σχέσεις μας και πάλι,όπως παλιά. Παρά την -αναμενόμενη- επαγγελματική ψυχρότητά σου, δεν μπορώ παρά μόνο να ελπίζω.

Ίσως κάνω λάθος που μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σου. Το βλέπω κάπως εγωιστικά, αλλά δεν έχω κανέναν άλλον, παρά μόνο αυτά εδώ τα mail. Το κωλοχώρι αυτό με έχει φτάσει στο breaking point μου.

Οι μέρες περνούν δύσκολα γιατί χειροτέρεψα. Ο Λευκός Θόρυβος δε φεύγει ποτέ. Τα φάρμακα, τόσο αυτά που περιέχουν κωδεΐνη, όσο και τα μαντζούνια των γηραιότερων, δεν κάνουν τίποτε. Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου και του χώρου.

Τελευταία φορά που κοιμήθηκα ήταν η μέρα αφού σου έστειλα το πρώτο μήνυμα. Από τότε, αγνοώ την ύπαρξή του. Έχω αποκτήσει τρόμο, χάνω κιλά, τα μάτια μου έχουν θολώσει ενώ όταν τα βλέπω διακρίνω ένα έντονο κόκκινο χρώμα, έχω κενά μνήμης και κάποιες σπάνιες στιγμές, παραισθήσεις.

Τα συμπτώματα αυτά προφανώς συνδέονται με την αϋπνία. Ο εγκέφαλός μου έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όριά του. Αρχικά, αιτία ήταν η υπόθεση καθεαυτή.

Αυτή η τρέλα που σε ωθεί να κυνηγήσεις ακόμη και το πιο μικρό στοιχείο, μια θεωρία, μια φήμη, έναν αστικό μύθο. Αυτή η κάψα που μας έκανε τόσο ξεχωριστούς και επιτυχημένους στην αρχή…

Τις τελευταίες ημέρες η υπόθεση περισσότερο μου προκαλεί αποστροφή παρά όρεξη. Οι εξελίξεις τρέχουν καθημερινά αλλά πλέον δεν ξέρω αν έχω τη δύναμη να συμβαδίσω με αυτές.

Ξέρεις όμως,πιο είναι το πιο «υπέροχο» στην όλη υπόθεση; Ότι αντί να αποκλείω θεωρίες όσο προχωράει η έρευνα, βρίσκω πληθώρα στοιχείων που όχι απλά τις επιβεβαιώνουν ή έστω προκαλούν περαιτέρω έρευνα, αλλά δίνουν έδαφος στην ανάπτυξη καινούργιων θεωριών!

Και , πίστεψέ με, όταν λέω ΟΛΕΣ τις θεωρίες, εννοώ κυριολεκτικά όλες.

Ξεκίνησα αρχικά τοποθετώντας ντεσιμπελόμετρα σε όλο το χωριό, βάζοντας ανθρώπους έμπιστους να μετρούν τις διακυμάνσεις. Στόχος ήταν να εντοπίσω το «κέντρο» του ήχου. Προφανώς,όσο μεγαλύτερη η ένταση, τόσο πιο κοντά βρισκόμασταν στο κέντρο εκπομπής.

Τα ντεσιμπελόμετρα λειτουργούσαν στην αρχή άψογα, ωστόσο οι διακυμάνσεις ήταν, σε σημείο εκνευριστικό, πανομοιότυπες. Από «Το Λόφο» μέχρι και την αρχή του δάσους, πίσω από τα αμπέλια, ο Λευκός Θόρυβος ήταν το ίδιο ισχυρός ή ανίσχυρος. Παρόλα αυτά, συνέλεξα χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με τη συχνότητά του.

Όπως όλα δείχνουν, οι ημέρες κατά τις οποίες ο ήχος είναι τρομερά ισχυρός, είναι η Τρίτη, η Πέμπτη και το Σάββατο. Μέρες άρρηκτα συνδεδεμένες με καινά δαιμόνια που φούντωσαν εκ νέου τις συζητήσεις περί εξωγήινων, φαντασμάτων, μαγισσών, ξορκιών και κατάρων.

Και φυσικά, όταν αναφέρομαι σε τρομερά ισχυρό ήχο, αναφέρομαι σε έναν ήχο παρόμοιο του σφυρίγματος που ακούς όταν προσγειώνεται αεροπλάνο, αρκετά χιλιόμετρα μακριά. Φυσικά, εφόσον το κοντινότερο αεροδρόμιο βρίσκεται κοντά στα 140 χιλιόμετρα μακριά από το χωριό, είναι αδύνατο να προκαλείται από κάτι τέτοιο.

Ίσως σου φανεί γελοίο, αλλά ότι δεν αποκλείω καμία από αυτές τις θεωρίες. Δεν μπορώ,όσο κι αν έχω μάθει πως η λογική διέπει τη ζωή και τον κόσμο γύρω μας. Βλέποντας όμως τα «λογικά» στοιχεία που βρήκα, οι κατά τ’ άλλα παράλογες αυτές ρήσεις μόνο παράλογες δεν είναι.

Τα Σάββατα ο «Λευκός» σκαρφαλώνει στο απόγειο της έντασής του. Μάλιστα, κάποιες στιγμές γίνεται αντιληπτός όχι μόνο από τα αποτελέσματα της επιρροής του,αλλά από την ίδια του τη φύση: Ακούς ένα σφύριγμα συνεχόμενο και κάπως πιο έντονο.

Ο ήχος ίσως θυμίζει κάπως τον ήχο που κάνουν οι ειδικές για τα σκυλιά σφυρίχτρες,αλλά από την «ακουστική» οπτική του σκύλου. Μόνο που διαρκεί 24 ώρες κι όχι κάποια δευτερόλεπτα.

Τις υπόλοιπες ημέρες, ο «Λευκός» κάνει αισθητή την παρουσία του πιο «διακριτικά». Ξέρεις ότι κάτι υπάρχει, το νιώθεις, αλλά σε κάποιον που δεν το βιώνει δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Οι μεταπτώσεις των ντεσιμπέλ κατά τις ημέρες αυτές είναι απειροελάχιστες, ασήμαντες και μάλλον τυχαίες. Το ίδιο ισχύει και για τις ημέρες όπου ο «Λευκός» είναι πιο έντονος.

Στην περιοχή των «ευλογημένων» αμπελιών, παράλληλα, ανακάλυψα μια περίεργη Ρουνική επιγραφή. Σύμφωνα με τους χωρικούς, αγνοούσαν πλήρως την ύπαρξή τους, και οφείλω να ομολογήσω πως τους πιστεύω.

Έπειτα από πολύωρη έρευνα, πιθαμή προς πιθαμή, στα αμπέλια, έκανα ένα διάλειμμα και έκατσα σε ένα πέτρινο ύψωμα. Το φλασκί, το οποίο είχα γεμίσει με λίγο από το πανάκριβο κρασί του χωριού, έπεσε από τα χέρια μου, και καθώς έκανα να το πάρω, ανακάλυψα κάποιες περίεργες παραμορφώσεις, σαν πεπαλαιωμένο γκράφιτι, σε μία από τις πέτρες.

Με τα χέρια μου αφαίρεσα όλες τις πέτρες από το ύψωμα, και χάρη στα σπασίματά τους τα οποία, παραδόξως δεν είχαν διαβρωθεί, σχημάτισα κάτι σαν ταφόπλακα, στην οποία, αν μπορώ να στα μεταφέρω, γραφόταν τα εξής:

«ᚺᛖᚱᛖ ᛚᛁᛖᛋ ᛞᚺᛟᛚᛖ»

Κάνοντας μια γρήγορη αναζήτηση στο ίντερνετ, πολύ αργότερα και λίγο πριν το ατύχημα το οποίο θα σου διηγηθώ σύντομα, ανακάλυψα πως, κατά το ρουνικό αλφάβητο, τούτη η φράση μπορεί να μεταφραστεί ως «Εδώ κείτεται ο Dhole».

Έχοντας την όποια γαλήνη μου προσφέρει η συγγραφή αυτού του μηνύματος, γυρίζω πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια και εκείνες τις νύχτες που τόσο νοσταλγώ. Εκείνες που καθόμουν με τις ώρες και διάβαζα τις ιστορίες του Lovecraft, του Hoffmann και άλλων, κουλουριασμένος στο κρεβάτι και ακούγοντας αυτά που εσύ, αργότερα αποκάλεσες, «εξωγήινη απόπειρα επικοινωνίας με τον πλανήτη μας».

Ο Λάβκραφτ αναφέρει την ύπαρξη των Dholes στην «Ονειρική Αναζήτηση της Άγνωστης ΚαντάΘ» , περιγράφοντάς τα ως τεράστιες βδέλλες/ σκωληκοειδείς μορφές. Πάντα έβρισκα τις γλαφυρές περιγραφές του τρομακτικές, ακόμη και σήμερα, όμως το να υπήρχαν τα Dholes όντως, και να βρίσκονται στη Γάμβρια;!

Κανείς τους δε γνωρίζει ποιος είναι ο Lovecraft, οπότε προφανώς η ιδέα να το επινόησαν όλο αυτό οι χωρικοί δεν υφίσταται. Σίγουρα, πάντως, το να είναι ο λόφος πάνω στον οποίο βρίσκεται η Γάμβρια το αιώνιο κελί μίας γιγαντιαίας μυθικής ερπετοειδούς μορφής, δε θα το απέκλεια και πλήρως. Είναι υπερβολικά περίεργη η ύπαρξη του απότομου λόφου αυτού, στο κατά τα ντοκουμέντα πιο πεδινό γεωγραφικό τμήμα όλων των Βαλκανίων.

Θα με θεωρήσεις τρελό και το ξέρω. Όμως, αν αναλογιστεί κανείς ότι ένα ολόκληρο χωριό τρελαίνεται από τον εκκωφαντικό ήχο της σιωπής, δεν είναι και η πιο παράλογη θεωρία…

Και αν θεωρείς πως αυτό είναι το πιο παράλογο που έχεις ακούσει από εμένα, μη βιαστείς, γιατί παρακάτω θα σου μιλήσω για τα ευρήματα στο Δάσος αλλά και στην κορυφή του λόφου, στους πύργους του Ο.Τ.Ε…

Ασχολήθηκα ακόμη 3-4 μέρες με τα αμπέλια και την επιγραφή. Πέραν όσων ανέφερα, τίποτε άλλο δε βρέθηκε που να οδηγήσει σε περαιτέρω έρευνες. Στράφηκα λοιπόν, στο Δάσος, καθώς ο δρόμος για τους Πύργους ήταν ακόμη χείμαρρος.

Το Δάσος, για να είμαι ειλικρινής, δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Πολλές φορές μάλιστα σταμάτησα καθώς το έδαφος μετατρέπονταν ανά τακτά σημεία σε δύσβατο βάλτο.

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια μιας έρευνας, και ενώ είχαμε ήδη αλωνίσει άσκοπα αρκετά στρέμματα πυκνής βλάστησης και φτάναμε στο χείλος του Δάσους, όπου βρίσκεται ένας απότομος γκρεμνός, μας έπιασε μια τρομερή καταιγίδα.

Ο άνθρωπος που με βοηθούσε στην πλοήγηση μέσα σε αυτόν τον φυσικό λαβύρινθο ήταν ο γιος του Παντελή Φιζλάκη, του ιδιοκτήτη του Παντοπωλείου του Χωριού, ο Λάζαρος. Ήξερε το Δάσος σαν την παλάμη του χεριού του, καθώς όταν βρίσκει λίγο ελεύθερο χρόνο, έρχεται εδώ για κυνήγι.

Ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρούμε ένα προσωρινό καταφύγιο, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα περίεργο φως, στην είσοδο ενός εκ των αμέτρητων σπηλαίων του Δάσους. Μη έχοντας άλλη επιλογή, το προσεγγίσαμε. Προς μεγάλη μας έκπληξη, δεν ήταν ούτε φανός κάποιου κυνηγού, ούτε κάποιο γνωστό σε εμάς αντικείμενο.

Ήταν μια πολύ περίεργη σφαίρα, που εξέπεμπε πολύ δυνατό, γαλαζοπράσινο φως. Σε αντίθεση με την ταφόπλακα που βρήκα στα αμπέλια, αυτή όχι μόνο δεν έμοιαζε πεπαλαιωμένη, αλλά ήταν φτιαγμένη από ένα κράμα μετάλλων που όμοιό του δεν έχω γνωρίσει.

Το αντικείμενο έγινε το κύριο θέμα συζήτησης του «Λόφου» για πολλές ημέρες. Ο γερό- Μανώλης, παίρνοντας πάτημα από την τοποθεσία όπου ευρέθη, συνέχισε τις ιστορίες περί κρυφής βάσης πρακτόρων της Κούβας και της Σοβιετικής Ένωσης που ήθελαν το κακό του χωριού…

Πάντως, η ενέργεια αυτού του αντικειμένου με έχει συνεπάρει! Είναι πέραν ως πέραν αυτόνομο, καθώς εδώ και βδομάδες βρίσκεται στο συρτάρι του σπιτιού μου, ωστόσο ακόμη φεγγοβολά όπως τότε. Επίσης, δεν υπάρχει κάποια εσοχή που να δηλώνει πως συνδέεται με οτιδήποτε, κάτι που φουντώνει όλο και περισσότερο την περιέργειά μου.

Μιλώντας πάντως με γήινη λογική και βάση, η ακτινοβολία της σφαίρας μπορεί να ερμηνευτεί βάσει μόνο της πυρηνικής ενέργειας, στοιχείο που μάλλον θα ακολουθήσω για την περάτωση της έρευνάς μου πάνω σε αυτό το αντικείμενο.

Δε νομίζω πως οι αντάρτες ή οι κομμουνιστές πράκτορες έχουν κάποια ανάμειξη σε όλο αυτό, αλλά μόλις αποκαθηλωθώ από το κρεβάτι, θα αναζητήσω περαιτέρω στοιχεία που να οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η σφαίρα αυτή λειτουργεί ως τροφοδοτικό κάποιου Α.Τ.Ι.Α…

Ένα είναι σίγουρο. Ότι κι αν εν τέλει συμβαίνει εδώ, σίγουρα δεν πρόκειται για κάτι «λογικό». Ίσως μέσω μέιλ όλα αυτά σου φαίνονται τελείως ηλίθια, ωστόσο σε διαβεβαιώ, δάσκαλε, ότι έχω σώας τας φρένας. Όσο, φυσικά, αυτό είναι εφικτό.

Μ’ αυτά και με εκείνα, φτάνω στις πρόσφατες ημέρες, ημέρες που συνοδεύτηκαν με άπλετο και δυνατό, ανοιξιάτικο θα έλεγα, ήλιο, που σε χρόνο ρεκόρ στέγνωσε το χείμαρρο που οδηγούσε στους Πύργους. 

Ένας δρόμος με απίστευτη κλίση όπου, ειδικά πριν την κορυφή, νόμιζες πως αν σηκώσεις το κεφάλι από το έδαφος, θα αρχίσεις να κατρακυλάς. Με πολύ κόπο και ζόρι, φτάσαμε στους παραπαίοντες Πύργους…

Εκεί, ήταν φανερό πως επικρατούν άλλες συνθήκες, λες και είχαν το δικό τους κλίμα. Ενώ στο χωριό η θερμοκρασία έφτανε στους 25 βαθμούς, στους Πύργους υπήρχαν σαφείς ενδείξεις ότι πρόσφατα χιόνισε!

Πέραν αυτού, ο αέρας μας έσπρωχνε προς το δρόμο από τον οποίο ήρθαμε, ο οποίος έμοιαζε πλέον με χαράδρα παρά μονοπάτι. Χρησιμοποιώντας το ευρύτερο φυσικό τοπίο ως προστασία, καταφέραμε και βρήκαμε σε ένα πολύ μικρό άνοιγμα που μάλλον ήταν μια τεράστια λακκούβα, λίγη προστασία από τον ακραίο άνεμο για να ξαποστάσουμε. Ήταν φανερό, πως περαιτέρω εξερεύνηση δεν ήταν εφικτή.

Τότε, έβγαλα το κινητό μου, συνειδητοποιώντας πως το σήμα ήταν άψογο. Περιμένοντας καρτερικά να κοπάσει ο άνεμος ή να ανακτήσουμε δυνάμεις ικανές να μας βοηθήσουν να επιστρέψουμε στο χωριό, έψαξα τι σημαίνει η επιγραφή που σου ανέφερα παραπάνω.

Στη συνέχεια, έψαξα φευγαλέα περισσότερες πληροφορίες για τη Γάμβρια, όπου έμεινα ενεός με την ανακάλυψη ότι το συγκεκριμένο χωριό δεν υπήρχε στο χάρτη πριν από δύο αιώνες.

Και φυσικά, όταν λέω δεν υπήρχε, δεν εννοώ το χωριό ως Γάμβρια, δηλωμένο και κατοχυρωμένο. Εννοώ όλον αυτόν το Λόφο στον οποίο στεγάζεται το χωριό, το Δάσος και όλα…

Κάπου εκεί, συνεπαρμένος από όλα όσα έμαθα, έκανα να κινήσω για το χωριό. Μόλις σηκώθηκα, το ρεύμα του αέρα, το οποίο είχα φευγαλέα αγνοήσει, με έσπρωξε προς την απότομη κατηφόρα με βία.

Ευτυχώς, οι συνοδοί μου, οι αδερφοί Φαίρδου, πρόλαβαν και με έπιασαν προτού αρχίσω να κατεβαίνω την απότομη κατηφόρα κατρακυλώντας. Ωστόσο, από την πτώση χτύπησα άσχημα τον αστράγαλο και το γόνατό μου.

Ευτυχώς απέφυγα τα χειρότερα. Ωστόσο, είναι πολύ πρησμένα προκειμένου να συνεχίσω την έρευνά μου στους ρυθμούς που επιθυμώ. Με το λιγοστό σήμα που διαθέτω, και υπό την εκκωφαντική κραυγή του Λευκού Θορύβου, σου στέλνω, όπως επιθύμησες, τις εξελίξεις των ερευνών μου.

Ανυπομονώ να ακούσω τη γνώμη σου και, γιατί όχι, την αναγγελία της επίσκεψής σου εδώ. Ξέρω πως δεν είσαι λάτρης του μεταφυσικού και πως με όλα όσα διάβασες θα γελάς. Θα ήταν προτιμότερο για εμένα, αντί να διαβάσω ένα κατεβατό από βρισιές, να τις ακούσω αυτοπροσώπως. Που ξέρεις, μπορεί η συνάντησή μας να κάνει καλό και σε εσένα…

Επικοινώνησε μαζί μου όποτε και αν ευκαιρήσεις. Σου στέλνω την αγάπη μου και τους χαιρετισμούς μου.

Ο φίλος σου και μαθητής σου,

Βλαδίμηρος Κύρκος.