Κενογραφία vol 2.
– Λες το φώς του να στέκει ακόμα ; Ή μήπως αργόσβησε απο το μαράζι πως η μόνη του παρέα
ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές— την τύχη σου που ενδίδει πια,
Διατάραξη κοινής ησυχίας || του Δημήτρη Χ. ||
Τρία πράγματα μ’έχουν απασχολήσει απ’όλα πιο βαθιά ο αγώνας η τέχνη ο έρωτας καθένα αξίζει να ζει μέσα απ’το πρίσμα
Φωνές || του Rasayana ||
Αυτές οι φωνές δε σταματάνε ποτέ. Δε σέβονται τίποτα πια. Δε σέβονται ούτε ότι αυτή είναι η μέρα που γεννήθηκα.
Δείπνο || του Δημήτρη Χ. ||
Ένα φίλο παλιό δεν το φοβάσαι Κι αν υπομένεις καιρό να τον δεχτείς Γιορτή ετοιμάζεις Απλή και μεγαλοπρεπή. Κι αν
Στην αναμονή…
Κι όλο περιμένω ένα μήνυμα , μια τυχαία συνάντηση ένα άτσαλο μεθύσι μήπως σου μιλήσω Όλο περιμένω να δειλινιάσει να
Πρόσωπα || του Rasayana ||
Στα μάτια σου ένα φως
Άνοιξη στα βουνά
