Qui Tacet Consentit
Φορεσε τα «καλά» του και όρμησε προς το κέντρο της πόλης. Δεν είχε πιάσει τα μαλλιά του πίσω,ενώ το πρόσωπο του φωτίζονταν από ένα χαμόγελο ως τα αυτιά,ένα χαμόγελο που ταλανίζεται μεταξύ τρέλας και πλήρους ευτυχίας.
– Λες το φώς του να στέκει ακόμα ; Ή μήπως αργόσβησε απο το μαράζι πως η μόνη του παρέα
Αν με ξαναδείς μη μου δείξεις συμπόνια· όπου και αν πλανώμαι υπάρχει νύχτα· και το φεγγάρι – ακόμη και το
Εδώ που στέκονται αιώνια ακίνητες οι μέρες.
έτσι προκύπτουν
οι ποιητές
και οι υπόλοιποι
επιβάτης
δικός σου
της φωτιάς μείνε
κτήμα
η στάχτη σου
ο θρήνος μου
Μια φάρσα είναι η ζωή πολύ καλά στημένη …. Σεπτέμβρης Ο μήνας των νέων αρχών, *υποτίθεται Αυτός ο μήνας
δε θα μεταδώσω αυτό το μικρόβιο που συνθέτει νότες για να κλαίνε οι ευτυχισμένοι
