Qui Tacet Consentit
Φορεσε τα «καλά» του και όρμησε προς το κέντρο της πόλης. Δεν είχε πιάσει τα μαλλιά του πίσω,ενώ το πρόσωπο του φωτίζονταν από ένα χαμόγελο ως τα αυτιά,ένα χαμόγελο που ταλανίζεται μεταξύ τρέλας και πλήρους ευτυχίας.
– Λες το φώς του να στέκει ακόμα ; Ή μήπως αργόσβησε απο το μαράζι πως η μόνη του παρέα
Αν με ξαναδείς μη μου δείξεις συμπόνια· όπου και αν πλανώμαι υπάρχει νύχτα· και το φεγγάρι – ακόμη και το
της γιορτής
ετοίμασε
τραπέζι
μόνο
για αυτό
το μεσημέρι
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές— την τύχη σου που ενδίδει πια,
Τρία πράγματα μ’έχουν απασχολήσει απ’όλα πιο βαθιά ο αγώνας η τέχνη ο έρωτας καθένα αξίζει να ζει μέσα απ’το πρίσμα
Αυτές οι φωνές δε σταματάνε ποτέ. Δε σέβονται τίποτα πια. Δε σέβονται ούτε ότι αυτή είναι η μέρα που γεννήθηκα.
Ένα φίλο παλιό δεν το φοβάσαι Κι αν υπομένεις καιρό να τον δεχτείς Γιορτή ετοιμάζεις Απλή και μεγαλοπρεπή. Κι αν
Κι όλο περιμένω ένα μήνυμα , μια τυχαία συνάντηση ένα άτσαλο μεθύσι μήπως σου μιλήσω Όλο περιμένω να δειλινιάσει να
