Κενογραφία vol 2.
– Λες το φώς του να στέκει ακόμα ; Ή μήπως αργόσβησε απο το μαράζι πως η μόνη του παρέα
Χαϊκού του καημού || του Δημήτρη Χ. ||
Κόκκινο λιμάνι: όπως κάθε κόκκινο· ντροπή αίμα βαμμένο στάχτη Υπόμνημα: λίγες μέρες μετά την τραγωδία στην
102 βήματα
σφραγίδα· πιστοποιητικό που είμαι; τι είμαι; κινούμαι· πώς μπορώ; το κουτί; 102 βήματα δίχως να με παρατηρήσουν 102 βήματα δίχως
Ζωγράφος || του Rasayana ||
Η θάλασσα, που επίμονα ζητούσα ν’ αποθανατίσω, μ’ έκανε κτήμα της, ρούφηξε χρώματα και πινέλα.
Οφθαλμαπάτες || του Rasayana||
Οι οφθαλμαπάτες που συνάντησες στο δρόμο σου ήταν μία ευχάριστη νότα, ανάμεσα σε τόσες αθόρυβες μελωδίες
Η επιβίωση σου είσαι Εσύ || του Rasayana ||
Η ζωή μας είναι ένα ποίημα. Δεν είναι πάντα ανοήτο. Είναι όμως ασυνάρτητο, ανορθόγραφο, ανίκανο να αποκωδικοποιηθεί είτε από το συγγραφέα, είτε από τους κριτικούς ή τους αναγνώστες. Σύμφωνα με την πρώτη όψη της κατάστασης, η σημασία κρύβεται απλώς στην ανάγνωση
Θορυβώδεις ταράτσες || του Δημήτρη Χ. ||
. Θα σκαρφαλώσω στην πιο ψηλή .
Φυλάξου! || του Δημήτρη Χ. ||
Φυλάξου, γιε μου από τον ήλιο τον καυτό κι από τον άνθρωπο με δόλο που τη φωτιά ανακάλυψε και καίει
