Η Δίκη του Πρώτου Επαναστάτη || Του Prattler
Άνοιξαν οι πύλες και έτρεξαν μέσα τα Σκυλιά. Γρυλίζοντας, τραβούσαν με βία τις αλυσίδες, στις άκρες των οποίων βρισκόταν ο σαστισμένος υπόδικος.
ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές— την τύχη σου που ενδίδει πια,
Στην αναμονή…
Κι όλο περιμένω ένα μήνυμα , μια τυχαία συνάντηση ένα άτσαλο μεθύσι μήπως σου μιλήσω Όλο περιμένω να δειλινιάσει να
Σκοτείνιασε…
Ίσως κάποτε σαυτό το σπίτι να ζούσαν άνθρωποι χαρούμενοι. Ίσως…Ίσως σαυτό το σπίτι να υπήρχαν παιδάκια που να τρέχαν εδώ
Όταν τελειώνει ο Αύγουστος…
Το αμάξι σταμάτησε μπροστά από το κιόσκι που βρισκόταν λίγο έξω απ’ το χωριό. Απόμερα. Πάντα λάτρευα να βρίσκομαι σε
Απόψε θα σου πω για τη μοναξιά
Θες να μάθεις για τη μοναξιά λοιπόν … Βέβαια, ναι , ευχαρίστως. Θα σου πω , θα σου πω για
καπνίζω φυγή
Καπνίζω φυγή , όλο λέω τελευταίο τσιγάρο μα κάνω τράκες σε περαστικούς Ξέρεις , καταβάθος όλοι διψάνε για λίγη φυγή
102 βήματα
σφραγίδα· πιστοποιητικό που είμαι; τι είμαι; κινούμαι· πώς μπορώ; το κουτί; 102 βήματα δίχως να με παρατηρήσουν 102 βήματα δίχως
