Qui Tacet Consentit
Φορεσε τα «καλά» του και όρμησε προς το κέντρο της πόλης. Δεν είχε πιάσει τα μαλλιά του πίσω,ενώ το πρόσωπο του φωτίζονταν από ένα χαμόγελο ως τα αυτιά,ένα χαμόγελο που ταλανίζεται μεταξύ τρέλας και πλήρους ευτυχίας.
– Λες το φώς του να στέκει ακόμα ; Ή μήπως αργόσβησε απο το μαράζι πως η μόνη του παρέα
Αν με ξαναδείς μη μου δείξεις συμπόνια· όπου και αν πλανώμαι υπάρχει νύχτα· και το φεγγάρι – ακόμη και το
Στα μάτια σου ένα φως
Άνοιξη στα βουνά
Ίσως κάποτε σαυτό το σπίτι να ζούσαν άνθρωποι χαρούμενοι. Ίσως…Ίσως σαυτό το σπίτι να υπήρχαν παιδάκια που να τρέχαν εδώ
Ήμουνα σκλάβος στις πυραμίδες της ερήμου δούλος μέσα στ’αρχοντικά της Ρώμης ήμουν φτωχός στους δρόμους του Λονδίνου ζητιάνος έξω απ’τον
Της άνοιξης θα γίνουν
αχθοφόροι
ύψιστη αίσθηση
του έρωτα παραίσθηση
σαν υγρή περιπέτεια
Το αμάξι σταμάτησε μπροστά από το κιόσκι που βρισκόταν λίγο έξω απ’ το χωριό. Απόμερα. Πάντα λάτρευα να βρίσκομαι σε
