Έφτασε επιτέλους η στιγμή
Να φορέσει η πόλη το νυχτικό της
Το κεντημένο με μάγια της ερήμου
Ένα ακόμη μεροκάματο
Τοποθετώντας στη τσέπη της ιστορίας της
Ευλαβικά προσκυνώντας τον βασιλιά Ήλιο
Και το πορτοκαλοκόκκινο του πέπλο
Που τυλίγει φοίνικες, λεωφόρους και τζαμιά
Έφτασε επιτέλους η στιγμή
Να βγάλει η πόλη τη γαλάζια μαντίλα της
Που αντί για κλωστές φέρει τις πιο φωτεινές ηλιαχτίδες
(Αχ το φως αυτής της πόλης!)
Να ψεκαστεί με τη κολόνια της
Που μοσχοβολάει καφέ και χαρίσα
Και να ξαπλώσει σαγηνευτικά δίπλα στον εραστή της
Στα μάτια του ταξιδιώτη εκείνου
Π’ευλαβικά τη γδύνουν, τη νιώθουν, τη ποθούν
Όλη μέρα, όλη νύχτα, χρόνια ολόκληρα
Θα του δοθεί;
Θα της δοθεί;
Έφτασε επιτέλους η στιγμή
Η πόλη γυμνή, αληθινή

Photo: @fotinizarogianni