Στη Σαφέ Μαρζούγκι

Δυόμιση χιλιάδες Αύγουστοι
η πανσέληνος, τ’ ολόγιομο φεγγάρι
ανατέλλει πίσω από τους ακέφαλους κίονες
και πλημμυρίζει με φως
το πρόσωπό σου.
Ένα εσύ με
την τσαλακωμένη παροδικότητα
μιας αιώνιας πολιτείας.

Λούζει φεγγαρόφως ο Αύγουστος
στις ψυχές που σμίγουν
στα χρυσαφένια νερά
σ’ όσους επιμένουνε στην ομορφιά
και στον θάνατο.
Μαζί με τους κίονες και τ’ αετώματα
η διερευνητική ματιά σου
αντιστέκεται στην δύναμη
του παντοκράτορα θανάτου.

Υποχωρούν δειλοί και σιωπηλοί
χωρίς να ολολύζουν στο ελάχιστο,
η ιστορία του κόσμου τήκεται στο πρώτο σου δάκρυ
μετανάστρια στην Αθήνα
σαν άκουσες το νέο του ενταφιασμού.
Της πόλης η γρήγορη και παιχνιδιάρικη ανάσα
σε καίει και σε παρηγορεί
-αντίδοτο στον θρήνο η επιπολαιότητα;

Σου γράφω αυτές τις λέξεις μα
γδυμένες θα σβήσουν απ’ τον χρόνο·
δυόμιση χιλιάδες πανσέληνοι
δεν αρκούν για να συγχωρήσουμε τον Αύγουστο.

ENGLISH

To Safa Marzougui

Two thousand five hundred Augusts
the full moon, the moon at its brightest
rises behind the headless ancient columns
and sheds its light
upon your face.
You are becoming one with
the wrinkled transience
of an eternal city.

August sheds its moonlight
upon the two souls that meet
upon the waters turned to gold
upon those who insist on beauty
and upon death.
Together with the ancient columns and the pediments
your inquisitive eyes
resist the authority of
almighty death.

They retreat, as silent cowards,
without lamenting;
the history of the world crumbles at your first tear,
o young migrant of Athens,
at the news of his burrial.
The city’s fast and playful breath
at the same time burns you and consoles you
-is recklessness the remedy to mourning?

I’m writing to you these words, although,
stripped naked, they will fade away in time;
two thousand five hundred full moons
are not enough for us to forgive August.