Και σμίγουν και χορεύουν
Οι σκέψεις με τ’αστέρια – εις άπειρον
Υπό το φως της νοσταλγίας
Υπό τον ήχο της προσμονής
Όλες τους μεγαλωμένες
Με γκουβερνάντα τη θάλασσα
Με δασκάλους τα κύματά της
Τις αδικείς λοιπόν;
Που δεν υποτάσσονται
Παρά μόνο στο σεληνόφως
Που καθρεπτίζεται στο κορμί της;
Εγώ πάντως όχι –
Με τη πλάτη στην άμμο
Οι πατούσες ίσα ίσα να βρέχονται
Αγκαλιά με τον έναστρο ουρανό
Όλο το βράδυ
Σαφάρι για όνειρα