Με ένα κιβώτιο γυρνώ

μέσα κοιμίζω το κακό

-του λάθους γυρολόγος!!-

Όποτε φτάνω σε στεριά

μαζεύω χούφτες τα παιδιά

και αρχινά ο λόγος!!

Δε λέω λόγια της χαράς

και παραμύθια της οκάς,

     μονάχα ρητορεύω.

Βρίσκω αγνές, καλές ψυχές

και τις γεμίζω ενοχές

     τα δάκρυα μαζεύω!!

Τα γέλια παίρνω απ’ τα μωρά ,

τα νιάτα κάνω γερατειά

–περίεργος που θα ‘μαι-

Όπου πατώ μαυρίζει η γη,

ό,τι ακουμπώ βγαίνει πληγή

     στο φόβο τους κοιμάμαι.

Δε με φοβίζει ο θεός,

όπου πατώ στρέφει το φως

να μη φανώ στην πλάση.

Ούτε ο χρόνος με κρατά

–άχρονος είμαι στην καρδιά-

     άλλο μ’ έχει γεράσει.

Που το κιβώτιο αυτό

σέρνω ξοπίσω σαν στοιχειό,

     στην πλάτη σαν βαρίδι.

Κει μέσα έχω το εγώ

που ψιθυρίζει το καλό,

     το σκότος πριονίζει .

Φοβάμαι όταν πεταχτεί

όταν θα βγει και θ’ αρπαχτεί

     πόσο θα αντέξουν οι ώμοι; 

Γιατί όλοι έχετε το εγώ

κρυμμένο μέσα στο μυαλό

                       μα εγώ το σέρνω ακόμη..