Τη μουσική που μου’μαθες
Παίζει η ορχήστρα της μνήμης σήμερα
Και στο κάθε πάτημα του ήχου
(Και της φωνής σου)
Στο κάθε χάδι της νότας
(Και του χεριού σου)
Αφουγκράζομαι τα λόγια σου
Για το μέλλον, για τότε, όσα είπες
Ενόσω εγώ σφυγμομετρούσα
Τους χτύπους της ευτυχίας
Ενόσω εγώ εισέπνεα
Τις αχτίδες του ήλιου
Πλάθοντας, ως άλλος γλύπτης
Αγάλματα συναισθημάτων
Ως ενθύμιο
Τότε, γεμάτο πάθος
Μα, τώρα, βαθιά σαρκοβόρο
Και μετέπειτα βαπτισμένο ‘γιατί;’
Έκθεμα σε περιοδική – ή και όχι – έκθεση
Ονόματι ‘ και αν;’