Είμαι η πιο άγονη νησίδα της Μεσογείου.
Στους πέτρινους ώμους μου φυτρώνουν αμάραντοι.
Με μεθούνε με την άχραντη μυρωδιά του θρήνου
που σφαλνά τα σκώτια μου
δύο φορές το χρόνο
όταν οι νύχτες πια δεν έχουν τέλος.

Λίγο πριν φανερωθεί το φως
στου ορίζοντα τον πρόβολο
σου υπόσχομαι
ξεχασμένος, ανεξίτηλος
σου υπόσχομαι πως αισθάνομαι
και
ακόμα πιο πολύ
σου υπόσχομαι

θυμάμαι.

FR:

Les amarantes

Je suis l’écueil le plus aride de la Mediterranée
sur mes epaules rocheuses poussent des amarantes
elles m’enivrent du parfum vierge du chagrin
qui m’envahit deux fois par an
pendant mes nuits les plus blanches.

Juste avant que la lumière surgisse
sur le mât qui apparait à l’horizon
je te promets
oublié et indélébile
je te promets que je ressens
et
encore plus
je te promets que

je me souviens.