φτου ξελευτεριά!
αχά κι αχού και πανταχού
ολοταχώς προς την αυτοκαταστροφή
ήγγικεν η ώρα!

η ζυγαριά βαραίνει, βαριέμαι
καρδιακή αναστολή;
μα η γλώσσα τρέχει να σε φτάσει
εσύ με φτύνεις
εσείς γελάτε
ύφος για ξίφος
απουσία ήθους
φτωχοί στα λόγια και τις πράξεις

ο πατέρας χρόνος τιμωρεί
αν δεν πάθεις δε θα μάθεις
κι άμα μάθεις δε θα ζήσεις
κι αν δε ζήσεις δε θα λησμονήσεις

μαζί στο φως και το σκοτάδι
το άγχος μου κι εγώ μεθάμε
κερνάμε νοσταλγία και καημό
ανακωχή;
πού είναι η κόκκινη γραμμή;
αγκομαχώ όπου σταθώ
ποτέ δε σταματώ
βαρύς χειμώνας,
μοναχός αχνός

η αναρχία θέλει αρχή
στον ενικό και θηλυκό
πάθος, ύμνος
πολλή στοργή

κρατώ το νόημα σφιχτά
το νήμα της φιλοδοξίας
μέσα σιγοβράζει και αναζητά
τις δικές μας μέρες αρμονίας