Ανθρώπων Ψυχές.
Πότε θερμές και δροσερές σαν την Αυγουστιάτικη αυγή,
πότε ψυχρές, μοναχικές σαν του Οκτώβρη τις ημέρες.

Ξεκορμίζουν ανυποψίαστα, ανεπαίσθητα, άχρονα.
Στο ξέφωτο του τίποτε ζητάν να επιστρέψουν.

Θρήνος κατακλείει τον εγωισμό μας.
Για μια στιγμή νεκροί κι ‘ εμείς!

Μα μοναχά για μια…

Αχ αθανασία!
Ποιός σε αναζητεί;