Τριαντάφυλλο ανθισμένο.
Ζωηρά λικνίζεται στου αγέρα τον ρυθμό.
Της πρωινής ανατολής τα χρώματα
μεθάει με το άρωμα του.
Φύλλα βαθυκόκκινα, αιματοβαμμένα,
στο φως του Ήλιου εκτεθειμένα σφύζουν ζωή.
Ομορφιά!
Και στον πυρήνα σου ο ανθός της ηδονής.
Ανάγκη!
Της φύσης καθορισμένο να κάνεις το κομμάτι σου
στον κύκλο της ζωής.

Μα κάθε φορά που σε αγγίζω,
τα αγκάθια σου είναι εκεί να με ματώνουν.
Γιατί ζητώ την επαφή και αγνοώ τον πόνο;
Σε ποιανού ανέμου την πνοή χάθηκε το άρωμα σου;
Ποιό νέφος να ξεθώριασε τα ωραία χρώματα σου;
Της πλάνης δημιούργημα, της φαντασίας όπλο!

Έχασες όμως τη λάμψη σου.
Το άρωμα σου πλέον δεν με μαγεύει
και τον ανθό της ηδονής, τον πρόλαβε η φύσις.
Τα φύλλα σου περήφανα αποχαιρετάς στην ανοιξιάτικη βροχή.
Περήφανα δακρύζεις…