Σήμερα ήρθα στο σπίτι σου.

Δεν ήσουν εκεί.

Κάλεσα το όνομα σου αρκετές φορές και δεν απάντησες ούτε μια.

Είχαν έρθει κι άλλοι για τον ίδιο λόγο.

Σε καλούσαν κι αυτοί.

Κανεις τους δε σε είδε.

Όσο κι αν κάποιοι προσποιήθηκαν.

Έχω έρθει τόσες φορές από το σπίτι σου. Και σε έχω φωνάξει άλλες τόσες.

Παλιά πίστευα ότι δεν έρχεσαι επειδή «είμαι κακό παιδί».

Μετά μεγάλωσα

Δεν είμαι παιδί πια.

Γέρασα.

Και σίγουρα δεν είμαι κακός.

Με τα κριτήρια που εσυ ορίζεις την κακια.

Γυρνώντας από το σπίτι σου, κοίταξα λίγο πιο έξω, στο δρόμο.

Ήταν κάποιοι που είχαν χάσει κάθε ελπίδα να σε δουν. Δεν είχαν καν τα ρούχα για να έρθουν μέχρι εκεί.

Έβγαλα κάποια από τα δικά μου και τους τα έδωσα.

Με κοίταξαν.

Κι είδα κάπου εκεί στα μάτια τους εσένα.

Ξανακοιταξα κι είχες χαθεί.

Στην επόμενη στροφή είδα κάποιους άλλους. Αυτοί σε είχαν ξεχάσει. Δεν θυμούνταν τι μέρα είναι. Η πείνα τους είχε κάνει να ξεχάσουν. Έβγαλα λίγο από το φαι μου και τους εδωσα.

Όσο με κοιτούσαν πάλι είδα στα μάτια τους να καθρεφτίζεται κάτι που σου έμοιαζε.

Πήγα κι άλλο παρακάτω. Περπάτησα πολύ.

Έβγαλα κι άλλα κι άλλα ρούχα, φαγητό, αίμα, και δάκρυα.

Γύρισα στο δικό μου σπίτι.

Κοίταξα στον καθρέφτη.

Κι είδα εμένα.

Με λίγα ρούχα, κάπως πεινασμένο και λίγο χλωμό .

Και τότε κατάλαβα…

Δεν έβλεπα εσένα να καθρεφτίζεσαι στις κόρες των ματιών τους.

Εγώ ήμουν Αυτός.

Εγώ είμαι εσύ.

Ή μάλλον εγώ είμαι αυτό που θα πρεπε να ήσουν…