Σα χθες το θυμάμαι,

Όταν πολύ καιρό μετά το «Ζητείται Ελπίς» ,

Φώναζαν στα δελτία,

Όταν πια ήταν αργά, κλασσικά,

Ότι έπειτα από έρευνες των «αρχών»,

Η ξακουστή «Ελπίς» αγνοείται.

~

Δεν πέρασαν 48 ώρες για να το δηλώσουν,

«Έχει ιδιαιτερότητες η κατάσταση,

Έπρεπε να παρέλθει περισσότερος καιρός», είπαν.

Πέρασε πολύ παραπάνω καιρός,

Υπερβολικά πολύς…

~

Η «Ελπίς» απήχθη, άγνωστο πότε ακριβώς.

Άλλοι είπαν ότι απήχθη ένα βράδυ

Σε ένα πάρκο,με μια βελόνα στο χέρι,

Ημιλυπόθυμη.

Άλλοι πάλι λένε,ότι την άρπαξαν μέρα – μεσημέρι,

Μπροστά στα μάτια μας,

Αλλά εθελοτυφλούσαμε…

~

Οι απαγωγείς ποτέ δε ζήτησαν λύτρα,

Ποτέ δε δώσανε σημάδια ζωής,

Κάποιες θολές φωτογραφίες της,

Είδαν το φως της δημοσιότητας,

Αλλά ήταν θολές και αβέβαιες.

Και οι φωτογράφοι είχαν τη στάμπα της τρέλας.

~

Χρόνια, αιώνες και κάτι παραπάνω πέρασαν,

Και κανείς δεν νοιάστηκε,που ήταν η Ελπίς μας.

Άλλοι τη θεωρούσαν φάντασμα, πνεύμα, αποκύημα της φαντασίας,

Άλλοι πάλι λένε δε τη γνώρισαν ποτέ…

~

Η αλήθεια, δυστυχώς, δεν είναι κάπου ανάμεσα.

Η αλήθεια είναι τραγική.

Η Ελπίς είναι ζωντανή.

Η Ελπίς πέρασε από τα χέρια μυριάδων απαγωγών.

Η Ελπίς περίμενε καρτερικά να την ψάξουν.

Η Ελπίς είδε ότι δεν νοιαζόμαστε.

Και άρχισε κι αυτή να μη νοιάζεται.

~

Η Ελπίς δεν είναι πλέον αιχμάλωτη.

Η Ελπίς έχει σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Η Ελπίς φοράει περούκα και μαύρα ρούχα.

Η Ελπίς έχει αλλάξει το όνομα της.

Βλέπει τις αφίσες των αγνοουμένων,

Σε κάτι «κακόφημα» σοκάκια, και γελάει.

Φοράει τα incognito γυαλιά της,και φεύγει.

~

Εγώ,εσύ και όλοι μας, είμαστε συνένοχοι.

Εγώ,εσύ και όλοι μας υπήρξαμε «αυτοί».

Εγώ,εσύ και όλοι μας δεν την ψάξαμε.

Εγώ,εσύ και όλοι μας δε δώσαμε δεκάρα τόσα χρόνια.

Εγώ,εσύ και όλοι μας είμαστε η αιτία που πλέον κρύβεται,

Και της λείπει,

Η γλυκιά αγκαλιά των απαγωγέων.

Εκεί, τουλάχιστον,ήταν ποθητή.

Εκείνοι, τουλάχιστον, ρίσκαραν τα πάντα για αυτήν.

Εκείνοι τη βρήκαν,και την πήραν,έστω και με το ζόρι.

Είναι εύκολο να τα ρίξουμε όλα σε αυτούς,

Μα δεν είναι η ευθύνη μας χειρότερη;