Μιλούσαμε για κόσμους χωρίς καθρέφτες.
Για πολύχρωμες πολιτείες.
Λέγαμε για ταξίδια μακρινά και κάναμε όνειρα.
Χαζεύαμε τα ουράνια καλντερίμια και τις γειτονιές των αστεριών
και φανταζόμασταν πως να είναι η ζωή εκεί πάνω. Δε θα μάθουμε ποτέ.
Πετούσαμε πάνω απο τον ορίζοντα και βλέπαμε τι υπάρχει απο πίσω του.
Ακουμπούσαμε τις μύτες των βουνών και απολάμβαναμε ευλαβικά τα προνόμια μας.
Πλησιάσαμε αρκετά κοντά.

Περιπλανηθήκαμε σαν αδέσποτοι πλανήτες στον δρόμο του φεγγαριού.
Μαζι με τους απόκληρους, τους καταπιεσμένους και τους καταραμένους.
Κοιτάξαμε κατάματα τον Ήλιο και τυφλωθήκαμε. Έτσι είναι αυτά.
Και έπειτα κουρασμένοι ξαπλώσαμε στην άμμο χαζεύοντας το ξημέρωμα
ώσπου μας πήρε ο ύπνος…
Και αφού ξύπνησα και είδα οτι τίποτα δεν ήταν εκεί όπως το ειχα αφήσει
Θυμήθηκα το όνομα σου: » Με λένε Ποίηση«.

Του Trip to Space…