Πως τα φέρνει έτσι η ζωή;
Ψάχνουμε συνεχώς να βρούμε αυτόν τον άνθρωπο
Τον έναν άνθρωπο που για μια στιγμή θα καταφέρει να σβήσει
Όλα όσα βαθιά μέσα μας καίνε.
Να σωπάσει τις ανυπόφερτες φωνές του εγώ μας
Που έχουνε γεμίσει τα πνευμόνια μας σαν τον ασκό του Αιόλου
Και κινδυνεύουνε να σκάσουν από την πίεση.
Να ρίξει τους χτύπους της καρδίας μας
Που σαν βόμβα ολοκληρώνει την αντίστροφη μέτρηση
Γνωρίζοντας μονάχα πως θα ανατιναχτεί
Μα όχι πότε.
Να φέρει χρώμα στην άτονη και γκρίζα μέρα μας.
Να κάνει τη γη κάτω απ΄τα πόδια μας να τρέμει.

Οι δυσκολίες και οι σκληρότητες όμως είναι αυτές
Που θα μπορέσουν να κάνουν εμάς τούτον τον άνθρωπο
Αυτόν που εγώ και εσύ ψάχνουμε.
Ψάχνουμε και δεν βρίσκουμε.
Βρίσκουμε και ενθουσιαζόμαστε.
Ενθουσιαζόμαστε και πετάμε.
Πετάμε και πέφτουμε…

Γιατί τον άνθρωπο στη γη του καθόρισε η φύσις να περπατεί.
Να βαδίζουμε πάνω στην αλήθεια και στη σκληρότητα.
Αν γυρίσουμε το βλέμμα μας στης φύσης τους νόμους
Θα δούμε γέννηση, ζωή, επιβίωση, θάνατο.
Τόσο απλή είναι η ζωή μέσα στη φύση, μέσα στην αλήθεια της.
Σκληρή μεν, πραγματική δε!

Άνθρωπο σαν αυτόν που ψάχνουμε
Δεν θα βρούμε μόνο έναν.
Γιατί η ψυχή δεν είναι μόνο ένα και δύο κομμάτια
Μα πολλά παραπάνω.
Και άνθρωποι πολλοί θα έρθουν και θα φύγουν
Όταν η ώρα τους πια φτάνει σε τούτο το «Αντίο»
Το κομμάτι της ψυχής τους όμως μέσα μας μένει
Τόσο ζωντανό και εμφανή όσο το αίμα μας.

Τούτοι οι άνθρωποι μοιάζουν θεοί στα μάτια μας.
Και ναι! Έτσι θα έπρεπε να μοιάζουν.
Σαν φέρουν το φως στο σκοτάδι μας
Και το κεφάλι σηκώσουμε να ζεσταθούμε
Όπως σηκώνεται και το λουλούδι
Όταν Ο Πατέρας Ήλιος βγει να το φιλήσει.

Πως τα φέρνει έτσι η ζωή;
Μυστήριο γλυκό και όνειρο γεμάτο
Και ο άνθρωπος
Και αυτός πλάσμα υπέροχο και ξεχωριστό.
Με τα λάθη μας και τα πάθη μας
Τις αδυναμίες και τις επιθυμίες
Τις λύπες και τις χαρές
Την ομορφιά και το σκοτάδι μας.

Να κυνηγάμε πάνω από όλα άνθρωποι να παραμείνουμε.
Να περάσουμε τη τρικυμία της ζωής
Και να βρούμε το ακρογιάλι μας.
Να αποδεχθούμε το σφάλμα μας
Και να προχωρήσουμε στη λύτρωση
Μέσα σε πλαίσια δίκαια και ανθρώπινα.
Αληθινά.
Αχ πόσο σκληρά χτυπάει η αλήθεια!
Όπως το κύμα γδέρνει το βράχο
Την ώρα του πανικού και της πλημμύρας.

Μα σαν βράχος να σταθείς
Απέναντι στο κύμα το σκληρό
Το επαναλαμβανόμενο και το συντριπτικό.
Σαν βράχος να επιμείνεις.
Και σαν κοπάσει η καταιγίδα
Και βγει το φως να λούσει την επιφάνεια σου
Και οι πληγές που σου άφησαν τα κύματα φανούν
Πάρε την ανάσα σου!
Σαν βράχος περήφανα θα δείξεις τη μορφή σου.

Και όταν πια η στάθμη θα έχει αυξηθεί
Και τα πουλιά πλέον πάνω στη ράχη σου
Να ξαποστάσουν δεν μπορούν
Και η άβυσσος η σκοτεινή μοιάζει
Το όνομα σου να καλεί
Αφέσου σαν βράχος.
Και βυθίσου στη θάλασσα τη γλυκιά
Γύρισε πίσω.
Από εκεί που κάποτε ήρθες…