Εδώ,
μπρος στους θεούς του Κάτω Κόσμου
όρκο τώρα βαρύ θα πάρω
στο αίμα βουτηγμένο,
από τις Ευμενίδες ευλογημένο.
Κι αν εις πέρας δεν τον φέρω
απ’τον Τάρταρο να πέσω
και μεσ’στης Στύγας το θείο κύμα
αιώνια να υποφέρω.

Ορκίζομαι
η Γλαύκη να καεί
σαν ο Ήλιος στο πιο ψηλό σημείο τ’Ουρανού βρεθεί,
όταν τον νυφικό χιτώνα φορέσει
που εγώ η ίδια θα της έχω προσφέρει.
Για βορά στα όρνια το σώμα της να δοθεί.
Το σώμα αυτό να μη δεχθεί καμία τιμή.
Κι από Βορρά μέχρι Νότο
κι από Ανατολή μέχρι Δύση
η φωνή της πια να μην αντηχεί,
η όψη της να σβήσει.

Τα παιδιά μου τα πολυφίλητα,
Μέρμερο και Φέρητα,
του Ιάσονα πικροί καρποί,
καλύτερη τύχη δε θα τα βρει.

Το ένα από την κόμη θα το πιάσω
και στο στήθος του βαθιά
ευθύ και κρύο σίδερο θα περάσω.

Το άλλο την σκηνή σαν δει
θα τρέξει να σωθεί.
Μα το χρώμα του χιτώνα του δε θ’αλλάξει
όταν η μύτη του σπαθιού μου ανάμεσα από τα δυο του μάτια γλυκοχαράξει.

– Πώς είναι δυνατόν να πέσω θύμα απάτης
εγώ,
μία απόγονος της Εκάτης; –

Ιδού ο όρκος μου θεοί.
Για να τον σφραγίσω
αίμα αντί για γάλα από τα στήθια μου θα χύσω!
Μία παράκληση μόνο
στον θεό Ήλιο κάνω.
Να έχει άρμα φτερωτό έτοιμο
από την Κόρινθο να φύγω.

————————————————–

Τον είχα ρωτήσει τον Ιάσονα
«Με μάγισσες τι γυρεύεις;»
«Σ’αγαπώ, γι’αυτό είμαι δω.»
«Όπως μ’αγαπάς εσύ θα σ’αγαπώ κι εγώ.»
Κηφήνα.