Γιατί ήρθε η σειρά μας. || της Σαλώμης

Αδελφή μου,
Ήλιε μου,
Φάντασμα μου,
ανέλπιστο τραγούδι
μάς σιγοκοιμίζει.

Βλέπω κάθε μία από Εμάς
βλέπω τη μυθοπλασία
βλέπω την επανάληψη
αλλά ήρθε η σειρά μας !

Άνθος και αγκάθι
τρύπας τα βλέμματα
ματώνει το στόμα
δικός σου πόνος και καημός
αμφότερη πληγή, ντροπή
κι ας μη διστάζεις να το πεις
Εμείς σε ακούμε.

Όταν σου λέει “ποτέ ξανά”
να ξέρεις ότι ψεύδεται –
τί να λυπηθεί ο Κέρβερος;
μια χαρακιά στο χέρι
ένα χαστούκι στην ελπίδα
κι η τρίτη αμφισβήτηση σου –
να ξέρεις η ασχήμια είναι η σκιά του
όπλα του η γείωση και η ιδιοκτησία
μα όσο επίπεδα είναι τα συναισθήματά του
τόσο άυλα είναι τα δεσμά σου
Εμείς σε πιστεύουμε.

Ο δρόμος για την Ιθάκη είναι ακόμα μακρύς
θα χάσουμε αδερφές, δίκες και επιταγές
θα χάσουμε φίλους κι ατάραχους ύπνους
αλλά ήρθε η σειρά μας !
δε μπορώ να σταματήσω
το οφείλω στον παλιό μου εαυτό
που δεν ήξερε να ονειρεύεται
που δεν ήξερε να λέει “όχι”
που δεν πίστευε σε κάτι καλύτερο
που δέχτηκε βίαια λόγια και πράξεις
μα πάντοτε εκείνη ζητούσε συγγνώμη …

Όταν η αλήθεια πικραίνει
κι η μέρα λιγοστεύει
σου έφτιαξα ένα δεκάλογο να απαρνηθείς
κι έναν για να οπλιστείς

Ο αρνητικός δεκάλογος: