Ίσως ντρεπόμουνα για ‘κείνες τις ρωγμές
‘κείνα τα μαστιγώματα του χρόνου και της αλλαγής
πάνω στο εφηβικό μου σώμα.
Έψαχνα τότε εγώ, γιατί κάποιοι έψαχναν για ‘μένα.
Βρήκαν το μαγικό μα εγώ ποτέ μου δεν το φόρεσα.
Ήτανε άλλωστε μνήμες του δέρματος μου,
θύμησες. Που ψήλωσα, που γέννησα,
που ‘γινα απότομα γυναίκα.
Αυτές, κουβέντες και σχόλια μόνο τις βαθαίνουν,
μα ο εμπαιγμός θα πιάσει κόκκαλο.
Είμαστε ανάγλυφοι γιατί δεν το καταλαβαίνεις;
Τόσο που χθες απηύδησα και ρώτησα.
Πες μου ρε μάνα,
εσύ που μ’ έτρεχες σε μάγισσες, σπανούς, κομπογιαννίτες
τώρα που έμαθα πως κι ο ουρανός έχει ραγάδες
ρώτα τον
τι κάνει για να τις ξεχάσει;