Θυμαμαι αυτό το χαμόγελο απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτό μου.

Τον εαυτό μου ως εχει τωρα.

Θυμαμαι αυτο το χαμόγελο απο τα δεκάξι μου.

Ήταν Γενάρης και τότε. Κι ήμουν 16. Και το χαμόγελο ήταν 16.

Μην φανταστείς καλοφτιαγμενες οδοντοστοιχίες και κάτασπρα δόντια. Μην φανταστείς καν σαρκώδη χείλη.

Ενα πολυ συνηθισμένο χαμόγελο. Με συνηθισμένα δόντια. Συνηθισμένα χείλη.

Συνηθισμένα λακακια γύρω.

Κι όμως τόσο ασυνήθιστο.

Ασυνήθιστο το νόημα που ειχε τούτο το χαμόγελο.

Τοτε.

Τοτε ειχε ασυνήθιστο νόημα. Πρωτόγνωρο για να ειμαι ακριβής.

Εκείνο το νόημα που οι ανθρωποι ονομάζουν έρωτα.

Ξερεις εκείνο που σκέφτεσαι πως αυτο το χαμόγελο να το φιλήσεις. Να το αγγίξεις. Το βλεπεις στα εφηβικά σου όνειρα και ξυπνάς ιδρωμένος.

Ιδρωμένος απλά. Δεν ξερεις ακομα άλλες μετοχές που να δηλώνουν τον πόθο.

Καταστρώνεις σχέδια για να το δεις να σχηματίζεται .

Μια απίστευτη γαλήνη σε κυριεύει οταν το βλεπεις.

Μια επιβεβαίωση οτι κι ο κάτοχος του ξυπνάει μούσκεμα.

Και μια πικρα οταν το βλέπεις να συνδυάζεται με ματιές αλλού. Πέρα απο σενα.

Ολα αυτα στα δεκάξι.

Η ζωη με άφησε να το αγγιξω. Να το προκαλέσω πολλές φορες. Να το φιλήσω. Να το γευτώ.

Οχι στα 16.

Πολυ αργότερα.

Όμως οι ανθρωποι ειναι άπληστοι. Μαζι κι εγω.

Κι έφυγα να ψάξω άλλα χαμόγελα.

Ειχα μεγαλώσει ομως πολυ για να ψάχνω απλά ενα χαμόγελο. Τα χαμόγελα ειναι για τα παιδιά.

Κι εγώ νόμιζα πως είχα μεγαλώσει.

Ξαναδα το χαμόγελο μετα απο χρονια. Και δεν μπορουσα να κάνω οτι δεν το βλέπω. Και το κοίταξα προσεχτικά. Δεν ειχε αλλάξει τιποτα .

Ακριβώς τα ίδια χείλη, λακακια και δόντια.

Κι όμως ήταν τόσο ξένο.

Γιατι πλέον δεν ειχε νόημα για μενα. Δεν με γαληνευε. Δεν υπεράσπιζε το πόθο μου. Δεν με έκανε να τρέμω μήπως προορίζεται για αλλου.

Κι όμως έχω την απόλυτη βεβαιότητα οτι ήταν ακριβώς το ίδιο.

Και κάπου εκει γεννήθηκε η αμφιβολία.

Μήπως ήταν απλά μια παρερμηνεία. Μήπως όλα ήταν ένα κατασκεύασμα του εφηβικού μυαλού μου.

Άλλωστε τα δεκάξι ειναι πολυ εύφορα για παρερμηνείες.

Ανόητα 16.

Στοιχειώνουν ζωές απο βλακεία…