Οι στίχοι δρόμοι

πάμε,

να ζωγραφίσουμε τις πλατείες

η πιο φρικτή μου φυλακή η ανασφάλεια

Η φυγή δεν είναι λύση,

Ο Καβάφης θα είχε έστω ένα μειδίαμα

Κάπου στην Αθήνα αν προσπαθήσεις να φυτέψεις μια τριανταφυλλιά

ανάμεσα στις πλάκες του πεζοδρομίου

ίσως βρεις κάτι που δεν ήξερες πως ψάχνεις

όσο μπορούμε ακόμα να νιώσουμε

Αγάπαμε

Νόμισαν πως ξέχασα να γράφω…

γέλασα δυνατά

ήταν ένα γέλιο ζωηρό, κακαριστό

Τα βρέφη γελάνε ενστικτωδώς

…μεγαλώσαμε…

είπε και έκανε άλλη μια τζούρα

ρουφάμε με μανία τα «ΕΓΩ ΠΟΤΈ ΔΕΝ ΘΑ»

ένα ροζ στίγμα στο μαύρο

κανένα νόημα

πεταλούδες πεταλούδες πεταλούδες

σ’ έχω ερωτευτεί να ξες

πάω να γράψω ένα βιβλίο μήπως σβήσω τη ραστώνη

πρωτοχρονιά της φυγής

σε πλοίο

στη μεσαία θέση του αεροπλάνου

τελευταία μέρα του χρόνου

αγκαλιές λίγο πιο σφιχτές

φιλιά λίγο πιο αληθινά

κράτα τις τελευταίες μου λέξεις…

ΔΡΟΜΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ