Καλησπέρες σε όλους κι όλες από μένα.Παρθενική μου εμφάνιση στο «σπορ» της –ερασιτεχνικής προσωρινά- αρθρογραφίας και , ποιος ξέρει , ίσως κάτι πιο επαγγελματικό προκύψει στο εγγύς μέλλον.

Το πρώτο θέμα πάνω στο οποίο αποφασίσω να εκθέσω κάποιες σκόρπιες σκέψεις μου ήταν το θέμα της «μέρας των γενεθλίων» του καθενός.Άλλωστε για μένα προσωπικά η συγκεκριμένη μέρα είναι αρκετά κοντινή(η 5η του Δεκέμβρη) οπότε μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ κάποια πράγματα γύρω από αυτή τη μέρα.

Το 1ο και βασικό που σκέφτομαι και με κάνει να αναρωτιέμαι και να προβληματίζομαι είναι το γιατί πρέπει τα γενέθλιά μας να τα «γιορτάζουμε»;; Η άφιξη αυτής της μέρας σηματοδοτεί την πρόσθεση ενός ακόμη έτους στην ηλικία μας.Μεγαλώνουμε και μαζί με εμάς μεγαλώνουν οι ευθύνες μας,οι απαιτήσεις των άλλων προς εμάς. Οπότε τι ακριβώς γιορτάζουμε;

Έχω πιάσει τον εαυτό μου να ακούει άτομο του –κάποτε- κοντινού μου περιβάλλοντος να μιλάει για τα γενέθλια του και να τα περιμένει σαν να είναι μια στιγμή λύτρωσης,μια στιγμή προσωπικής δόξας. Και όταν αυτά έρχονται να υπάρχει ένα πνεύμα σταρχιδισμού και μια νοοτροπία του τύπου «σήμερα θα κάνουμε ο,τι θέλω εγώ»

Μήπως αυτό επιδιώκει από την ημέρα των γενεθλίων της η μάζα; Να ζήσει ένα 24ωρο( ή έστω κάποιες ώρες) όπου όλος ο κόσμος θα περιστρέφεται γύρω από αυτόν/αυτήν; Να περάσει μια μέρα όπου θα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει; Λες και τις υπόλοιπες μέρες κάποιος σε κλείνει σε ένα κλουβί και δεν μπορείς να διαμορφώσεις τη ζωή σου όπως εσύ θες

Στο πέρασμα των χρόνων έχω περάσει από διάφορες φάσεις την ημέρα των γενεθλίων μου. Έχω αγχωθεί για το που θα πάμε και τι θα κάνουμε(λόγω μεγάλης παρέας και αντικρουόμενων γούστων και προτιμήσεων μέσα σε αυτή) , έχω περάσει ημέρα γενεθλίων πηγαίνοντας σε 6 ώρες μάθημα στη σχολή και μετά όλο το βράδυ σπίτι γιατί την επομένη είχα πάλι μάθημα.

Κάπου εδώ θεωρητικά θα έπρεπε να πω ποιο θα ήταν κατ’ εμέ το ιδανικό σενάριο για το πως θα περάσω τα γενέθλια μου. Αλλά ειλικρινά δεν έχω κάποιο ιδανικό σενάριο στο μυαλό μου.Τα αντιμετωπίζω όπως αντιμετωπίζω κάθε μέρα της ζωής μου(στην προκειμένη περίπτωση της φοιτητικής μου ζωής) , με ευγνωμοσύνη που 2 άνθρωποι πίσω στέκονται στα πόδια τους και με βοηθάνε να το ζω.

Η σκέψη ότι τα 10 άτομα που έχω ως κοντινούς μου ανθρώπους με θυμήθηκαν μου αρκεί και μου περισσεύει. Και δεν χρειάζεται ούτε επιτηδευμένη ξέφρενη διασκέδαση,ούτε φωτογραφίες και βίντεο σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να δείξεις ότι γουστάρεις και ότι έχεις γενέθλια.Αυτά μπορείς να τα ζήσεις οποιαδήποτε μέρα.Γνώμη μου είναι άλλωστε ότι αυτοί που θέλουν τόσο πολύ να προβάλλονται τόσο πολύ μέσα από τα social media , είναι και οι πιο δυστυχισμένοι στη ζωή τους

Εν κατακλείδι λοιπόν , θεωρώ πως τα γενέθλια συνιστούν μια άκρως υπερτιμημένη γιορτή , μια μέρα που είναι ανεξήγητα υπερβολικός ο ντόρος που γίνεται γύρω από αυτήν και μια μέρα που θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται –σχεδόν- όπως όλες οι υπόλοιπες της ζωής μας.

Γ.Κ