σ’ ένα στενό δρόμο,
επιστρέφοντας στα πάτρια εδάφη,
στις άγονες γραμμές οριζόντων,
συνηθίζω να στέκομαι μπρος από μια τζαμαρία,
κάτω απ’ τα φωτεινά γράμματα που φωνάζουν: «σούπες»,
βέβαια, με τα χρόνια και τους καιρούς
έχει μείνει μόνο το «πες»,
κόκκινα να φωτίζει τις υγρές μου κόρες,
όχι εκείνες που μεγαλώνω,
τις άλλες
και
καταφρονημένα αποδέχομαι πως με συμφέρει καλύτερα που γράφει «πες»,
γιατί όσο εγώ στέκομαι εκεί,
ακριβώς από κάτω
κοιτώντας το με δέος
και κλαίγοντας
γονατισμένη ελαφρά και
επιθετική πάντα στον ντελιβερά που αλίμονο και αν μου ‘χε κάνει κάτι,
εσύ συνεχίζεις να βουλιάζεις στη σιωπή σου.

και πώς μπορείς εν τέλει; αφού είναι άνοιξη και ο κόσμος κρέμεται και περπατά και σίγουρα δεν σιωπά.
μόνο γκρινιάζει που και που για τις αλλεργίες.

κάτι κουρδιστά ψάρια σκεφτόμουν, δυστυχισμένα,
κάτι άνθη να με χαϊδεύουν στην ακραία λωρίδα κυκλοφορίας και όχι,
στη πραγματικότητα δεν έχω πατρίδα.

το χέρι του θεού, είναι το δικό μου χέρι
γιατί πάντα γίνεται το θέλημά μου
και συνηθίζω να διαβρώνω ταυτότητες
και να ανακουφίζω.

φίλες, μη με συγχωρήσετε ποτέ.

πηγή εικόνας: http://ysociety.tumblr.com