Με βήμα γοργό προχωρούν οι κόρες των ματιών μου
γλιστρούν ανάμεσα στις λιγνές νότες της μουσικής του άστεως.
Οι δρόμοι των παιδιών στενεύουν
οι προσόψεις μιλούν για ένα παρόν των κτισμάτων
σε μια γλώσσα που ακόμα δεν καταλαβαίνω.
Τα γράμματα περίτεχνα κιγκλιδώματα δένουν το τώρα
σε οικόσημα σκαλιστά στους ορόφους
τους γκρεμισμένους μιας πόλης νεογέννητης.
Μια δύναμη καταφθάνει λυχναφής
μυστική μου μοιάζει αλλόκοτη
τα ερείπια δένει σε μνήμη των κατακτητών.
Λίγα μόνο ρούχα κρεμασμένα δίνουν ζωή στα άυλα σώματα
των φαντασμάτων.
Κοιτάζοντας επάνω χάνεσαι στις μικροσκοπικές οδούς
τον δρόμο σου τον ξαναδείχνουν οι πλατείες.
Ακολούθα την μπλε ώρα που μπογιατίζει τα παράθυρα
της αραβικής πόλης.
Σταμάτα, δέσου στο κατάρτι, πέρνα ξυστά
πριν ακούσεις το τραγούδια των βουκαμβίλιών.
Παράνομα ανοιχτά καφέ
ξεφεύγουν απ’ το βλέμμα των περαστικών
κλείνουν τις γυμνές ατέλειες του δρόμου
που ξέντυσε το λευκό φως του αύριο.
Όταν τα σαλβάρια πέφτουν σηκώνεται η πυκνή σκόνη της λήθης.
Σε αναζήτηση επίμονων βλεμμάτων
λυπάμαι όσους δεν σέβονται την ομορφιά
κατάφορα λαβώνοντας το χθες
το παρελθόν ακαριαία νεκρό.