Παράθυρο στο Αιγαίο
Ψηλές λιγνές οι μπαλκονόπορτες
Από εκείνες τις καφέ, παλαιωμένες
Εκείνες με τα μαύρα μεταλλικά χερούλια
Τρίζουν κάθε πρωί όταν τ’ανοίγεις
Κουρτίνα ολόλευκη, κεντητή
Μάλλον κάποιας γιαγιάς, μυρίζει αγάπη
Απ’τις δακχτυληθρες της μέσα
Το φως του ήλιου, της αυγής
Παράθυρο στη ζωή
Είναι αυτή η ώρα
Ρεμβάζω το απαλό γαλανόλευκο φως
Το στραυτάλισμα του στη θάλασσα
Αυτή σε αέναο χορό, αέναη σκέψη
Μπαλκόνι στο Αιγαίο
Τραπεζάκι ξύλινο, τετράγωνο
Έχει ξεβάψει
Απ’ την αλμύρα των κυμάτων και των δακρύων
Χαράς και λύπης, σίγουρα, ποιός ξέρει
Πάντως μεράκι εκπέμπει
Και η καρέκλα η μεροκαματιάρα
Λουμπάγκο απ’το βάρος χρόνων
Όλων εκείνων που κάθισαν
Για λίγο ή για πολύ
Ανοίγω τα μάτια
Λευκά σεντόνια, ζέστη γλυκιά
Ένα πρωινό τ’Αυγούστου
Κι’απ’τις δαχτυλήθρες
Το φως κι’εσύ αναδύεστε
Ενσταντανέ του έρωτα
Χάδι της αυγής
Για λίγο ή για πολύ, το τώρα με ενδιαφέρει 
Δύο ακόμα ενοίκους
Στέγασε
Ένα μπαλκόνι στο Αιγαίο