Άσπρα βότσαλα, στρόγγυλα, μεγάλα
Τα κοιτάς κι’αστράφτουν, αυτά κι’όλα τ’όνειρά σου
Σα το χαμόγελο της μάνας όταν της μιλά ο γιός
Άσπρα βότσαλα, ζεστά, ηλιοκαμμένα
Σα τη φωτιά που με κυριεύει δίπλα σου όταν είμαι
Κι’η φωνή της θάλλασσας
Σα το αιώνιο ενθύμιο της ύπαρξης
Και τα κύματα εμείς
Αέναο ταξίδι μετ’επιστροφής
Από παλίρροια σε άμπωτη κι’ανάπαλιν
Άλλοτε συνθλιβόμαστε με μανία πάνω στα βότσαλα, θαλασσοταραχή
Άλλοτε σμίγουμε μ’αυτά, γινόμαστε ένα, μπουνάτσα
Μ’αγάπη μου, το πιο σημαντικό είναι άλλο
Εκείνη η στιγμή που τρεις αισθήσεις οργιάζουν
Ο ήχος των κυμάτων, ενθύμιο της ύπαρξης
Η ζεστασιά του ήλιου, φερέφωνο του έρωτα
Τ’άγγιγμα του βοτσάλου, βάσανο της επαφής

Στην ακροθαλασσιά θα με βρίσκεις πάντα.