Δε μπορούσε
Τα μάτια του να πάρει
Απ’Εκείνη πάνω

Δε μπορούσε
Ν’αφήσει να φύγει
Η Αλμύρα απ’των μαλλιών τις δαχτυλίθρες

Δε μπορούσε
Να χορτάσει
Τ’άγγιγμα του Ηλιοκαμμένου Κορμιού

Δε μπορούσε
Χαϊδεύοντας Την
Να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο

Μπορούσε
Ν’αντιληφθεί
Πως τ’Αλάτι ήταν η Ύπαρξη
Και το Χρυσαφί Κορμί η Ζωή

Μπορούσε δε μπορούσε
Με ευλάβεια προσκύνησε
Τη Θάλασσα που’βρεξε τις μύτες των ποδιών τους

Χαλκιδική, Ιούλιος 2020