Τ’ αστέρια πλησιάζουν σαν αγρίμια φοβισμένα
στα μέρη που δεν εισόρμησαν ακόμη
οι πόλεις με τα μολυντικά τους φώτα.
Στιχουργοί της νηνεμίας
γίνονται στιχάκια εκείνες τις νυχτιές
που τίποτα δεν μένει
παρά μόνο η ενατένιση του απείρου.
Μοιάζει σα ν’ ανθίζει απάνω μας
η μήτρα της ιστορίας
του γένους μας η μήτρα
που άραγε μετάνιωσε το λάθος της;

Απόκοσμη μετάνοια
αυτοχειρία της συνείδησης
πόνος μοναχά του θύματος
θέμα σε κύκλο κατά τα άλλα χαμογελαστό
χαιρέκακα πρόθυμος να συγχωρήσει.

Τάχα ζυγώνουν από μεταμέλεια
κρυφοκοιτώντας τα δεινά του τοκετού
σα μάνα που ‘σπειρε έναν σατανά
κι άφησε στο κατώφλι ενός αγίου;
Για τάχα καμαρώνουν την κατάντια μας
τα αυτόφωτα όντα;
Έρεβος πίσω από τους προβολείς.

‘Η μήπως είν’ εκεί για κάποιο ανώτερο σκοπό
που δε χωράει ο νους μας;

Είν’ οι απορίες μου πολλές.
Ουρανέ, άσε για μια στιγμή το άπειρο
κι έλα, λιγάκι, να τα πούμε.

Ζαρζίς, 20.10.2020