Στα παλαμάκια των παιδιών που ηχούσαν ρυθμικά
ρίχνοντας βλέμματά που ‘χανε μάλλον κάποιο νόημα βρει
σ’ εκείνον τον ρυθμό χορεύαν και τ’ αστέρια του Μαγιού
την άνοιξη σαν χόρεψε μες στη μικρή πλατεία ένα κορίτσι
γεμίζοντας τις χούφτες τους οι μυρωδιές της γειτονιάς
με φως νυχτερινό και μια ρομαντική απαισιοδοξία
πως τ’ αύριο σε μια πλατεία θα τα ξανάβρει ξαστεριά
μικρή πλατεία τόση δα που κάποιοι τόσο τη φοβούνται.

Ο ερχομός τα γέννησε ξανά μιας άνοιξης χιλιοαργοπορημένης
καθώς οι μέλισσες κυψέλιζαν σε μια κοιλότητα της σιωπής
που βρέθηκε μόλις οι γλάστρες άνθιζαν μες τη μικρή πλατεία
πλημμυρίζοντας τηνε λουλούδια απ’ τα μπαλκόνια
όταν κι αυτά πια δε χωρούσαν απ’ τον εγκλεισμό τους.
Μες τη μικρή πλατεία τα παιδιά μ’ αναπνοές χρωματιστές
δίχως να νοιάζονται μην έρθει κάποιος για να τα ρημάξει
γιατί οι ρίζες τους δεν ήτανε εκεί, δεν ήταν μήτε κάπου
μα θα τις έβρισκες σε κάθε ολόανθη πλατεία.

Χειμώνες ένστολοι μες στη μικρή πλατεία τα κυνηγούσαν
ολόγυμνα παιδιά χαμένα μες στα μονοπάτια της ξερολιθιάς
γνωρίζοντας πως το χορό τους δεν θα πάψουν οι άνθρωποι
-που μάθανε μονάχα στη ζωή τους να υπακούν-
με το μυαλό τους να γελά στη γαληνεύτρα τη πλατεία
σε μουσικές πνιγμένες στους λεκέδες μπύρας, μεθυσμένες
από μια μπάντα που ξυπόλυτοι τους άρεζε ν’ αράζουν χάμω
τραγουδώντας ψιθυρίσματα έρωτα με μια σταλιά κρασί.

Κι όταν τις είδαμε να στέκουν άδειες οι μικρές πλατείες
γεμάτες πια από πρόσωπα συνενοχής χωρίς χαμόγελα
θεάματα ξεφυτρωμένα πίσω απ’ τις γκρίζες λαμαρίνες
ελπίζαμε πως θ’ ακούστούν εκείνες οι ολόπρωτες φωνές
γέλια θα ηχήσουν στα στενά με την αθώα χροιά τους
δίχως λαλιά μόνο με ακούσματα γεμάτα νοήματα
ακόμα κι αν ο κόσμος πάψει πια να μας χωρά
αν θέση πια δεν έχουμε ούτε σε μια γωνιά του
το βράδυ έχουμε δώσει ραντεβού μες στη μικρή πλατεία.