Περπατώ στην πόλη.
Πρωί, φεγγοβολά ο Ήλιος.
Μαλακός αέρας ακουμπά το πρόσωπο αφήνοντας μια αίσθηση σαν χάδι από βελούδο.
Δε σκέφτομαι τίποτα.
Εξάλλου, έτσι είναι ή θα έπρεπε να είναι ένας περίπατος.
Είτε θα υπάρχει ένα κενό στη σκέψη είτε θα τρέχει αυτή σαν άλογο ιπποδρόμου.

Ξάφνου βλέπω κάτι.
Σταματώ.
Τελείως.
Ένας καθρέφτης.
Σε σχήμα τέλειου τετραγώνου.
Ενσωματωμένος στον ασβεστωμένο τοίχο μιας πολυκατοικίας.
Καταμεσής ενός απλού στενού της πόλης.
Κάτι τόσο απλό έφτασε για να κηρύξει την έναρξη της ιπποδρομίας σαν ένα άλλο πιστόλι εκκίνησης.
Οι σκέψεις τρέχανε με πιο γρήγορη ταχύτητα από το μαλακό αεράκι της μέρας.
Άραγε γιατί ήταν ο καθρέφτης εκεί;
Μήπως για να βλέπει η ίδια η πόλη τον μουντό γκρι εαυτό της;
Μήπως για να μας θυμίζει ότι μια πόλη αλλιώς είναι, αλλιώς τη βλέπει ο καθένας, αλλιώς είναι από άλλη γωνία και κλίση;
Μήπως για να δίνει την ευκαιρία στο μάτι του περαστικού διαβάτη να ξεφεύγει από τη νόρμα των πανομοιότυπων κτιρίων;
Μήπως ήταν απλά μια κραυγή επανάστασης του αρχιτέκτονα κατά της αποπνικτικής ρυμοτομίας;
Μήπως για να μαγνητίζει το βλέμμα του πεζού που λατρεύει την εικόνα του ή και εκείνου που τη σιχαίνεται;
Όπως και να έχει, η δική μου φυσική και ποιητική περιέργεια το πήρε το μήνυμα.

Πλησιάζω.
Κοιτώ μέσα στον καθρέφτη.
Και όμως δεν αντίκρυσα το είδωλό μου.
Μήτε το είδωλο της απέναντι πολυκατοικίας.
Είδα μιαν άλλη πόλη.
Διόλου μουντή, διόλου γεμάτη ομοιόμορφα πράγματα, χωρίς αδιάφορους και μονότονους κατοίκους.
Μια πόλη με ψυχή.
Αλλά πάλι, ίσως έτσι βλέπω εγώ κάθε μέρα τη πόλη και χωρίς τον καθρέφτη.
Ίσως έχω επιλέξει εξ αρχής να ζω από την άλλη πλευρά του καθρέφτη.
[Άραγε ποια είναι αυτή και ποια η άλλη πλευρά;]
Εξάλλου ο καθρέφτης δεν δείχνει τίποτα παραπάνω από αυτό που βλέπει κανείς και έξω από αυτόν.

Επισκέψου το στενό αυτό.
Στάσου μπροστά στη πολυκατοικία.
Κοίταξε μέσα στον καθρέφτη.
Τι βλέπεις, αν βλέπεις;
Ίσως να μένουμε στην ίδια πόλη – ίσως πάλι όχι.
Ίσως πάλι να μη προσέξεις καν τον καθρέφτη.

***Ο καθρέφτης βρίσκεται στην οδό Διαλέτη 27 με D’ Esperey 19 στη Θεσσαλονίκη.