Θα θυμάμαι πάντοτε το αγέρι εκείνου του απογεύματος
τότε τα χρόνια ήταν ακόμα καλοκαίρι
φτερούγισες σαν αερικό αφήνοντας δροσιές να σε φιλήσουν
Θυμάμαι αυτό όταν είμαι ξυπνητός
προτιμώ να θυμάμαι αυτό όταν είμαι ξυπνητός
Πόσο θα ήθελα να ‘σουν εδώ τα απογεύματα
παλαιά στοργή μου μνήμη μητρική

Στα όνειρα η χαρά ασθμαίνει
της τρώει τα σπλάχνα η συνείδηση
και κάθε όνειρο γίνεται μια φυγή απ’ τον θάνατο
Ήσουν άρρωστη, ήσουν ελεύθερη
ήσουν πόρνη
σαν να ‘βλεπα μπροστά σε έναν καθρέπτη
μου έκλεβες στα όνειρα τις ενοχές

Τα βράδια συννέφιασε ο φόβος
σκορπίζοντας επάνω μας έναν χειμώνα ιδιοτροπικό
με πολλές και αναπάντεχες αλμυρές στάλες βροχής
Οι ανάσες μιας ενύπνιας αγωνίας είναι κοφτές
όταν μες τη χαρά κάτι συμβαίνει
κι ο ουρανός πλέον δεν είναι καθαρός
όπως θα έπρεπε στο όνειρο

Ξυπνώ αρκετές φορές απ’ το ίδιο όνειρο
τόσο δυστυχής που είμαι ξυπνητός
που ξέρω πια
πως όσο κι αν θέλησα θεό
να τα φέρει όλα πίσω
θα ‘ταν αφόρητη η ζωή
από τον φόβο μη τα ξαναχάσω.