μόλις περάσει από μπροστά μας
η αμαξοστοιχία του πρώτου θέρους
θα δούμε τα ηλιοτρόπια
σ’ εκείνες τις πλαγιές
που σπείραμε τα παιδικά μας όνειρα

φύτρωσαν απ’ τις ρίζες μας
περνώντας τις ελπίδες μας στο μπόι
πιστά στο φως μέχρι να δώσουνε το σύνθημα
και βάψουνε τα πρόσωπα του ουρανού
στα χρώματα
ενός ανέμελου χορού της εφηβείας
όσα πυροτεχνήματα απομένουνε
στις γειτονιές του ορίζοντα μας
πριν σκύψουν το κεφάλι απ’ τη θλίψη
για τη φυγή μου πριν το τέλος του καλοκαιριού

ίσως να ξέρουν
πως όταν σβήσουνε τα χρώματα
και τυλιχθεί τριγύρω τους
το έναστρο ύφασμα της ξενιτιάς
τότε που θα περάσει η εποχή
ανέμελων εφήβων
η θλίψη τους θα δώσει τους καρπούς
εξαρτημένους από τη νέα γεννιά
αγρότες άνεργους
που παρακολουθούν
απ’ το μπαλκόνι της συνταξιοδότησης
ένα μπαλέτο των χελιδονιών
κι άλλων ιπτάμενων ηρώων
τρώγοντας νευρικά
δυο κούτες πασατέμπο