Μάνα,


Απ’ το χώμα σου φύτρωσα, 

Από σπόρος, βλαστάρι,

Έμαθα γράμματα, λέξεις,

Πλέον κοτζάμ παλικάρι,

Μ’ όπλο μια βαλίτσα σ’ απειλώ πως θα φύγω,

Απορώ ‘δω και χρόνια, πως με πείθεις, να μείνω.


Μάνα,


Ψεύτικα λόγια μου πούλησες,

Στα όνειρα που έκανα, πήγα να φτάσω τ’ αστέρια

Το δείκτη σαν «όχι» μου κούνησες.

Μάνα,


Νταβατζήδες συνέχεια μου φόρτωνες,

Τη ζωή μου από γέννας την όρισες,

Γυμνό με έστειλες, σε σκοτεινά μονοπάτια,

Σε δρόμους άθλιους, με βράχια κι αγκάθια…



Μάνα,


Αφού τα παιδιά σου ισάξια αγαπάς,

Πες μου, γιατί θεωρούμαι παρίας;

Πες μου, πότε τ’ αδέρφια μου γίναν τραμπούκοι

Και μέλη μιας -επιβολής θανάτου- διμοιρίας;


Μάνα,


Τ’ αδέρφια μου γιατί τα εξοντώνεις;

Γιατί, όταν μιλάω, με μαλώνεις;

Γιατί, όταν παλεύω, την ύπαρξη μου μετανιώνεις;

Γιατί να ζω μονάχα στη σιωπή 

Ή την τιμωρία της αγχόνης;


Μάνα,


Γραμμές στον τοίχο τραβώ,

Λογαριασμό προδοσίας κρατώ,

90 και σήμερα, το νου σου μη φτάσω 100,

Θα φύγω, στο λέω, απ’ εδώ.


Μάνα,


Γιατί να σ’ απειλώ πως με χάνεις;

Γιατί κι εσύ ,ρε γαμώτο,κάτι δεν κάνεις;

Γιατί να σε θυμάμαι, στο μέσο μιας κραιπάλης;

Γυρεύοντας την αγκαλιά και τη στοργή μιας άλλης;


Μάνα,


Άλλη μια μέρα με κέρδισες,

Το εισιτήριο στα δύο, φωνάζω ταξί,

Πετάω τη βαλίτσα στο ίδιο κελί…


Μάνα,


Έχω όνειρα ένα σωρό,

Γι’ αυτό και ακόμη μένω εδώ,

Προσπαθώ,

Κι ας με έχουνε βγάλει τρελό.



Μα ακόμη και τώρ’ απορώ,

Γιατί κοιτώ τον Ουρανό,

Σαν να περιμένω το Θεό.

Ενώ το ξέρω πως είναι νεκρός,

Ενώ του Ρουφιάνου, πια, είναι φτυστός,

Που γουστάρει να είμαι σκυφτός,

Ήσυχο πρόβατο, σαν όλους τους άλλους, δειλός.


Μάνα,


Σ’ αγαπώ κι αν εσύ με πονάς,

Κι αν τους βιαστές σου φιλάς,

Και εμάς μας χτυπάς,

Έχω ελπίδες, ακόμη, Μαμά…






Πηγή Εικόνας Εξωφύλλου : https://gr.pinterest.com/pin/151503974946120630/?lp=true