Θα ορκιζόμουν πως ήταν ατύχημα,
πως δεν ήθελα να το κάνω.
Όταν όμως κρατάς το πιστόλι,
δεν διστάζεις και πολύ.
Αιχμαλώτισα μια πλάνα στιγμή
και ένα μέλλον γεμάτο Ερινύες.

Απο υπερβολική δόση ελπίδας.
Απο υπερβολική δόση έρωτα.
Απο υπερβολικη δόση ηλιθιότητας.
Απο υπερβολική δόση πήγα.
Απο υπερβολική δόση φεύγω τώρα.
Θα φύγω απο τη ζωή όσων ξέρω και με ξέρουν.

Ζωγραφίζω στο τετράδιο εικόνες μιας πικρής εποχής
Τότε που ο ουρανός έφευγε βιαστικά να προλάβει έναν
άλλον πλανήτη ενώ τα σύννεφα στέκονταν απορημένα.
Τα λιμάνια αποχαιρετούσαν πονηρά τα καράβια
και περιμέναν καρτερικά και αδρανώς την νόστιμη μέρα.

Και εγώ στο ποτήρι που πίνω
έχω κρύψει δυό γουλιές αλκοολ και πειρασμού
να γυρίζω πίσω τότε που έθαψα τα πνιγμένα μου παιδιά.
Πού να ξερα ο καψερός πως ξεκινήσαμε με τρύπιες βάρκες
και μια πυξίδα που έδειχνε μονίμως δυτικά…

Σε μια έρημη παραλία κάθισα ένα πρωί και δεν ξανασηκώθηκα
Τα κυματάκια της θαλασσας μου θύμισαν τα πρώτα χάδια·
το πρώτο άγγιγμα. Τα βοτσαλάκια συνθέτουν ψηφιδωτά
τρυπημένων Αγίων. Τελειώνει άραγες ο Ήλιος ; Δεν ξέρω.
Σταυρωμένοι άγγελοι στον αέρα ψελλίζουν την Αλήθεια.

Και μέσα στην απόλυτη σιωπή
φαίνονται τα μάτια του ορίζοντα.
Ξαφνικά ένας κουρέλης φιλόσοφος περνά απο μπροστά μου.
Μουρμούριζε δυο λέξεις μοναχά: «Δικαίωση, Εκδίκηση».

Απο υπερβολική δόση πήγα. Απο υπερβολική δόση ελευθερίας. Ετών 5.