Δεν έχω κάτι να γράψω
Δεν έχω τίποτα το τόσο σημαντικό στο κεφάλι μου
Αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι γράφουν
Θα τους διαβάσει κανείς αληθινά;
Θα δει κάτω απ’ το δέρμα τους
Θα νιώσει;

Μου λένε να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο
Μα εγώ το κατεβάζω με τη μια
Κούπα.
Όχι από μαγκιά
Γιατί διψάω
Διψάω για την αγκαλιά της μάνας μου
Ξέρεις τι σημαίνει να μην σε βλέπει στα μάτια;
Το βλέμμα της να μην μπορεί να μείνει σε ένα σημείο;
Τον πατέρα να δω ήρεμο
Να χαμογελάει
Να μη χτυπάει
Να μη φωνάζει
Να χαϊδεύει τη μάνα μου απαλά στη μέση , να της δίνει ένα ζεστό φιλί
Να την πιάνει να χορεύουν μέσα στην κουζίνα

Σε εκείνη τη σχολική γιορτή που δεν με πήγαν γιατί ο πατέρας είχε χάσει ολόκληρο το μηνιάτικο εκείνο το βροχερό απόγευμα
Αν μπορούσα να είμαι κάπου αλλού αυτή τη στιγμή, θα ήμουν εκεί
Θα στεκόμουν με τα λευκά μου φτερά δίπλα στα άλλα αγγελάκια και θα ‘λεγα τα λόγια μου

Μα είμαι εδώ
Εσύ εκεί
Ο καθένας είναι όπου είναι
Εξαιρούνται η φιλία και ο έρωτας
Καταστάσεις διαμελισμού της ύπαρξης
Η ύπαρξη διαχέεται σε άλλες υπάρξεις
Γίνεται υγρό
Μια σταγόνα μέλι στο τσάι σου

«Πώς νιώθεις σήμερα;
Πες μου μια λέξη. Μόνο μια.
Θέλω έναν επιθετικό προσδιορισμό.»

Σήμερα;

Κάποιοι πιστεύουν πως κάθε μέρα είναι διαφορετική.
Μα όλες οι μέρες είναι μέρες.
Σύνολο στιγμών που δεν υπάρχουν.
Μόνο μια στιγμή υπάρχει.

Τώρα!

Δεν έγραψε απόψε
Δεν είχε τίποτα να γράψει.
Άναψε το τελευταίο του τσιγάρο
Η φωτιά το συρρίκνωνε
Όπως όλα τα τσιγάρα

Η φωτιά αγκάλιασε τη στίβα με τα ποίηματα και τα κείμενα
Τις ιστορίες και τις λέξεις του
Δεν θα τα διάβαζε ποτέ κανείς
Μόνο η μυρωδιά τους θα απλωνόταν πάνω απ’ την πόλη
Η μόνη ιστορία του που θα έπερνε μια κάποια έκταση θα ‘ταν το τέλος
Η δική του συρρίκνωση
Κάηκαν μαζί
Αυτός,το τσιγάρο ,οι λέξεις του

~Πώς νιώθεις σήμερα;
Πες μου μια λέξη.Μόνο μια. Θέλω έναν επιθετικό προσδιορισμό.~