Εμένα δε τολμώ να αγαπήσω
σφίγγω τα δόντια μέχρι να ματώσω
κι όταν αφήνομαι, ξεχνάω
ξεχνάω να χαμογελάω
ξεχνώ πως μ΄αγαπάς
όχι ακόμα, αλλά παντοτινά
όχι παράπλευρα, αλλά συνειδητά
ούτε με προϋποθέσεις και δεσμά 

Η φωνή δεν τρέμει πια
τα δάκρυα έπαψαν να τρέχουν
μετράω 25 χρόνια πια
και σε κοιτώ κατάματα

Δεν υπάρχει σάλτσα και ντροπή
το τραπέζι μας ενώνει,
μαζί και το όνομα, τα μάτια, το μυαλό
σα να μοιάζουμε εν τέλει …

Η γλώσσα δεν πικραίνει όπως παλιά
δε σε φοβάμαι πια
υπάρχει σιγουριά στα λόγια μου,
μα δε φωνάζω, δε χρειάζεται
γιατί πλέον ακούς
είσαι εδώ, απέναντί μου
όχι στους εφιάλτες μου

Δε φλέγεται η καρδιά μου
δεν περιμένω χάδια και θαύματα, τα έχω ήδη
δεύτερη ευκαιρία; κερδισμένη
δεύτερη ζωή; ανανεωμένη