Διάφανα παραπετάσματα κι’
ονείρων κρύσταλλοι
Γλιστράνε αναμεσά τους
Οι κόμποι του χωροχρόνου
μπλέκονται
στα λεπτεπίλεπτά του χέρια
-Ίσως σε μια άλλη ζωή –
Οι άσπρες στέπες
που χαϊδεύει σαγηνευτικά το φεγγαρόφως
εκπέμπουν τους ήχους της έλξης
Μια αέναη πάλη με τα κύματα των επιλογών
Μα η αλμύρα της θάλασσας
Πάντα θα καθιστά δύσκολη
Τη διάκριση αφυδάτωσης
Από τη δροσιά κάθε βουτιάς
Αλλά,
Χωρίς τη θάλασσα,
Τί ειναί η ζωή;