Για την αναζήτηση μιας ποιήτριας

Μόνο με βρήκε
και τυφλό
το ξύπνημα.

-εισπνοή.-

Τα λόγια σου
αιώνια πόλη.
Φταίω εγώ – η φυγή
ή εσύ

για όσα κρυφάκουσα στον αφαλό σου;

Τυφλός στο φως σου
κουφός στο τρίξιμο των δοντιών
οι θύμησες βαστούν την άδεια σάρκα.

Άσε με να μπω στο κορμί σου
κάτω απ’ το δέρμα άσε με
να ψάξω όλες τις ίνες των μυών σου
να βρω από που αναβλύζουν

αίμα

σάλιο

κι ιδρώτα

τα λόγια σου.

Κι ύστερα να βγω
λουσμένος στο είναι σου
μπροστά σ’ έναν ήλιο επικριτικό
που άγαρμπα πάλι ξημερώνει.

-εκπνοή.-

Κοιτάζω τα ντουβάρια και (πάλι) μου είναι ξένα.