[La traduction du poème en langue française est disponible en bas]

Σε ξύλινο πάνω κουτάλι
κοιτάζω την ελπίδα
να απλώνεται
σαν το κρύο μέλι.

Στάζει κάτω,
δροσιά λαθραία
ξεφεύγει από τα δάχτυλα
στους γυμνούς μηρούς.
Δύσκολη, πολύ δύσκολη.

Ψάχνει κρησφύγετο κάτω απ’ του ήλιου της ανάσες
αθάνατη απέναντι στ’ αλάτι.
Επίμονη, σαν το μέλι
και απ’ το λεμόνι πιο βαριά
δεν πνίγεται όταν βουλιάζει
πνίγει μονάχα τον πολιτισμό.

Αργά απλώνεται
σαν το μέλι
γλύφοντας τις κοιλότητες της επιβίωσης
φιλοτεχνώντας τα σχήματα
της ποικιλίας του κόσμου.
Ένας κόσμος ετερογενής
πολύχρωμος, πολύχνοτος
πωλείται για μερικά δηνάρια
σ’ ένα παζάρι
γυαλίζοντας τα μάτια των περαστικών.

Μέχρι και το όνομά της απαρνιέται
το ανταλλάζει με ένα ταξίδι
προς την καπηλεία των αντοχών της.
Ψελλίζει, στις παρυφές των αισθήσεων
«Όχι, ο τόπος μου είναι πίσω»
βγαίνοντας από το βάζο ενός γλυκού ύπνου.

FR: Le sommeil de l’espoir (Taasilat amal)

Sur une culière en bois
je regarde l’espoir s’étaler
comme le miel froid.

Il goute
fraicheur clandestine
échappe les doigts
tombe sur les cuisses nues.
Dur, très dur.

Il cherche sa cache sous le souffle du soleil
immortel lorsqu’il sent le sel de la mer.
Obstiné, comme le miel
plus lourd que le citron
il ne se noie pas quand il se plonge
mais il noie la civilisation.

Il avance doucement
comme le miel
sculptant les courbes de la survie
fignolant les formes
de la variété du monde.
Un monde hétérogène
coloré, plein de rebondissements,
se vend aux marchés
à quelques dinars
sous les yeux rouges des passagers.

Il peut nier son nom.
L’échanger avec un billet
pour la détention de son persévérance.
« Non, mon pays est derrière moi », il marmonne
au bord de sens
se réveillant d’une sieste douce.