Σκέψεις που ποτέ δεν θα καταλάβεις, || της Σαλώμης

Ο Ήλιος ανατέλλει,
μα δε μας προστατεύει
το πρώτο βήμα προς τα μπρος
και δύο πίσω
η ανάσα, κόβεται
συγκρατεί την οργή
κάθε Γυναίκας
που τολμά να σηκωθεί.

Το πρωινό είναι μικρό
τα ρούχα όλο και στενεύουν
δεν κάνω προσευχή
δεν έχω όνειρα
μονάχα περπατώ
και συνάμα σταματώ.

Αν ήθελα αλλαγή
θα έκαιγα τις αδερφές μου
θα σώπαινε ο κόσμος
θα μαράζωνε η γη
το χώμα θα σάπιζε
κι ο θάνατος ξάφνου θα σκορπά
ολόγυρά σας ψέματα.

Μας θέλετε μισές,
κενές και ταπεινές
μας βρίζετε, χτυπάτε
ποτέ δεν συγχωρείτε
παίρνετε, παίρνετε, παίρνετε
“μας κάνετε χάρη”, λέτε
Δεν λυπάστε
Δεν μετανιώνετε
Δεν αγαπάτε.

Εσύ κι εγώ δε ζούμε την ίδια ζωή
Εσύ είσαι ελεύθερος,
αρσενικό, ο “Μέγας”
Εγώ ακολουθώ, παρατηρώ
δεν έχω Λόγο
ούτε για να ζω, ούτε να μιλώ
ούτε να γράφω, ούτε να απαντώ
ούτε να σκέφτομαι, ούτε να ζητώ
ούτε να εύχομαι, ούτε να αναζητώ
ούτε να πωλώ, ούτε να τραγουδώ
ούτε να δοκιμάζω, ούτε να προσπαθώ
ούτε να ψηφίζω, ούτε να επιλέγω.