Φέρτε μου ένα μαντολίνο || γράφει η Νούρα

Αντηχεί στης ψυχής μου τ’αυτιά
Η της μητέρας μου φωνή
Γαλήνια και σαγηνευτική
Κάθε βράδυ
Στο κρεβάτι, εγώ μικρή
Αφού με φιλά
Να σιγοτραγουδά
«Φέρτε μου ένα μαντολίνο
Για να δείτε πως πονώ
Κι’ύστερα θα γίνω κρίνο
Κι’ύστερα πια θα χαθώ
Τι με νοιάζει κι’αν χαθώ
Αφού θα’χω γίνει κρίνο
Φέρτε μου ένα μαντολίνο»
Όπως επίσης οι ίδιοι στίχοι
Πάλι από την ίδια
Αλλά με την κιθάρα της στο χέρι
Σε ένα μπαλκόνι τ’Αυγούστου
Σε μια του κάμπινγκ παραλία
Τόσα χρόνια μετά
Η ανάμνηση αυτή στέκει ζωντανή
Ίσως, μάλιστα, υπόλογη να είναι
Πού πάντοτε ήμουν και είμαι
Το παιδί π’όλο θέλει να ρωτά που πηγαίνουν τα πουλιά.