Στον Φιντέλιο

Θυμάσαι, σκέφτηκα να σου γράψω,
τότε εκεί
στην πρύμνη της Αγίας Θεοδώρας
που ατενίζαμε το φως να αντανακλά
τη λάμψη του στο Ιόνιο;
Έμοιαζαν όλα στο λιόγερμα εκείνου του καλοκαιριού
να εσωκλείονται.
Ο κόσμος έδυε στον ορίζοντα,
όχι ο ήλιος,
κι εσύ ήξερες το εκεί που πάλι σε περιμένει.
Έκανες την αρχή, πάει καιρός
σε ακολούθησα μετά από χρόνια
αφού πρώτα σε θαύμασα
καθώς εγώ
φοβόμουν τα ταξίδια.
Ταξίδι με στενάχωρο όνομα.
Κοιτώ τα βήματα σου
κι αμήχανα φαντάζομαι,
δημιουργώ τα ίχνη σου σε τόπους άλλους.
Πως άραγε ν’ ακολουθήσω την φυγή σου;
Μακριά απ’ τις γιορτές ενός μικρού χωριού
τη σκοτεινή απόλαυση της Βαυαρίας
άρχισα τον περίπλου μιας θαλάσσης μεσογείου
κι από τις δυο ακτές σε κράτησα σιμά μου.
Γι’ αυτό κάθε φορά πίνοντας ξεχνούσα το αντίο,
το έχασα πίσω απ’ τον καπνό του τσιγάρου
που απολάμβανες αμήχανα.
Με τα πολλά αφήσαμε και τους αποχαιρετισμούς
το πρωί που βρέθηκα σ’ ένα Κάπε του Μαγρέμπ
το τελευταίο φως του ήλιου πίσω μου κοίταξα
να δω το συνοφρύωμα στο πρόσωπό σου.
Είχες την έγνοια μου το ξέρω
κι είναι η σειρά μου απόψε να σε ηρεμήσω.
Ξέρεις πως αν το απέραντο γαλάζιο της διασχίσεις
θα συναντήσεις έναν υγρό καθρέφτη
που μέσα του αν μπεις
θα βρεις έναν τόπο γεμάτο χωράφια μ’ ελιές,
ευκάλυπτους κι αμέτρητες πορτοκαλιές;
Γεμάτο ανθρώπους καλούς
αν και άγριους
με χέρια σκληρά και χροιές τραχιές
που όμως τον αδύναμο δεν τον πατάνε κάτω.
Αυτό ξέρω σε γαληνεύει.
Αν όμως δεν αρκεί κι αυτή μου η σκέψη
σου λέω πως κι αν τα μονοπάτια μας
ποτέ δεν συναντήσουν το ένα το άλλο
και μείνουν πάντοτε δύο γραμμές σχεδόν παράλληλες
ίχνη περιοδικά παροδικά τεμνόμενα
εγώ τον ήλιο πάντα θα σου στέλνω το πρωί
κι εσύ το απόβραδο θα μου τον φέρνεις πάλι πίσω.

(Η φωτογραφία είναι από το nowspacetime.com)