Δυο γυναίκες κάθονται σε ένα τραπέζι. Μαύρο.

Μια κοκκινομάλλα που φορά ένα γκρι σορτς, ένα μαύρο μπλουζάκι κι ένα παλτό μάλλινο και καπνίζει.

Και μια ξανθιά, έντονα βαμμένη, με χρυσή μπλούζα και πράσινη φούστα που κοιτάζει κάθε τόσο τα λουστρινε παπούτσια της μήπως χαλάσουν

Οι δυο γυναίκες είναι ίδιες στο πρόσωπο αλλά η διαφορα ηλικίας είναι εμφανής.

Εγώ είμαι η ξανθιά.

Κ: Ποσο θα θελα να γυρίσω το χρόνο πίσω

Μου λέει κρατώντας ένα τσιγάρο στο χέρι κι έχοντας ένα ύφος σαν να παίζει σε ταινία. Τα προσεγμένα της ρούχα παρόμοια με τα δικά μου σε συνδυασμό με τα κόκκινα μαλλιά της για κάποιο λόγο με εκνεύριζαν από την πρώτη στιγμή που την είδα να έρχεται.

Αλλά τώρα αυτό. Ξεχείλισε το ποτήρι. Να γυρίσει το χρόνο πίσω…

καμία ντροπή. Κανένας σεβασμός.

Ξ: Ο χρόνος ανόητη είναι ανθρώπινη σύμβαση. Δεν γίνεται να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Όπως δεν γίνεται να αντιστρέψεις καμία μονάδα μέτρησης…

Κοιτάω τα τσιγάρα της και μου φέρνουν στο νου μια παλιά εποχή που κάπνιζα μανιωδως. Μόνο που θυμήθηκα την μυρωδιά σιχάθηκα. Με εκνευρίζει ακόμα πιο πολύ αυτή η γυναίκα.

Ακούς εκεί! Να γυρίσει πίσω τον χρόνο… αφελεστατη ακόμα και στον τρόπο που εκφράζεται.

Κι αν το πάρουμε με τη σημασία που το εννοει πάλι λάθος είναι. Αυτό κι αν είναι βλασφήμια.

Κ: Δε σε θυμάμαι τόσο ακριβολογο από πάντα! Εννοώ να είχα την ευκαιρία να διορθώσω τα κακώς κείμενα. Να μην κάνω κάποια λάθη. Να μην ερωτευτώ τα λάθος άτομα.

Ξ: Και πως θα γράψεις καμία μαλακια για τα first world problems σου στο tumblr; Αν γυρίσεις το χρόνο και διορθώσεις τα λάθη σου για ποιον χαζογκομενο θα καπνιζεις , θα πίνεις και θα κλαίγεσαι;» Είμαι έτοιμη να εκραγώ!

Δεν μπορεί . Δεν μπορεί . Ακούω βλακείες για γκόμενους και για μονάδες μέτρησης ενώ αγχώνομαι για δουλειά , ενώ έχουν φύγει λίτρα αίματος από μέσα μου για να βοηθησω αγνωστους, ενώ κιλά ρούχων μου τώρα δεν έχω ιδέα που σκατα βρίσκονται, ενώ είδα ανθρώπους δικούς μου να πεθαίνουν και να καταρρέουν.

Θα την βαρεσω. Αλήθεια. Στην επόμενη μαλακια της θα την βαρεσω.

Κ: Μην προσποιείσαι τόσο. Βρίζεις και πατάς πάνω στα λάθη μου, ειρωνεύεσαι, συγκρίνεις την βλακεία μου με την νηνεμια σου, όμως όταν έρχεται η άλλη σε έχω δει πως κανεις. Η άλλη δεν είναι κακομαθημένη; Δεν είναι αφελής; Δεν είναι κολλημένη;. Ξέρεις ποια λέω. Την πολύ αδύνατη με τα άσχημα ρούχα και τα μακριά μαλλιά…

Ξ: Δεν σου επιτρέπω να μιλάς έτσι για εκείνη. Προσπάθησες τόσες φορές να τη σκοτώσεις. Ακόμα και τώρα αρνείσαι ότι καποτε ησασταν μαζί.

Αν είναι δυνατόν να συγκρινει εκείνη με τα μούτρα της. Εκείνη ήταν αγνή και γλυκιά. Ηξερε τι ήθελε ήταν αυθεντική, δεν εξαγοράζονταν. Χα! Νομίζει θα με συγκινήσει. Η ηλιθια γλυκανάλατη.

Κ: Παρτο χαμπάρι! Ότι έγινες σε μένα το χρωστάς! Αν δεν είχα κάνει τόσα λάθη, αν δεν είχα στεναχωρηθεί για τα λάθος προβλήματα δε θα ήσουν τώρα εδώ να στεναχωριέσαι για τα σωστά! Απαιτώ σεβασμό!

Ξ: Τότε γιατί θες να… σβήσεις το παρελθόν;

Ήμουν ίσως σκληρή μαζί της. Είναι απλά ένα μπερδεμένο παιδί.

Κ: Δεν ξέρω! Έτσι το πα

Μια ξανθιά και μια κοκκινομάλλα φεύγουν από τη σκηνή γελώντας. Μια μικρή κοπελίτσα όμοια στο πρόσωπο και με τις δυο τις κοιτάζει ντροπαλά, από μακριά. Πίσω της κι άλλες τέτοιες μορφές όμοιες κοιτούν.

«Της χρωστάει τα πάντα. Για αυτό και την καλεί πιο συχνά από όλες μας. Για αυτό και τη μισεί» λέει η κοκαλιάρα στις υπόλοιπες μορφές …