Μια δύναμη φυγόκεντρος
απομακρύνεται από τις κορυφές των δακτύλων
προς μια εικόνα ασαφή.
Σαν τον σπόρο του φαντασιακού
φιλοτεχνεί μιαν αναζήτηση της γοητείας
απαλύνοντας τις αντιθέσεις των ανέτοιμων.

Βαδίζοντας προς στον ορίζοντα του οίνου
μακριά από τα ερείπια της Καρχηδόνας
απωθεί το ασταθές οικοδόμημα του τώρα.

Και στον χωροχρόνο του ενδιάμεσου ξεφεύγει από κάθε
προσπάθεια ορισμού.

Tα σχήματα και οι γραμμές που της δίνουν ψυχή
νοερά κοινωνούν με τις μηλιές της Ζαγοράς
το θυμάρι της Γαλιλαίας
και τα λιόδεντρα του Ζαρζίς.
Ακούγονται σαν νότες αβάτευτες
σαν ένας ψίθυρος το ξημέρωμα
στα καπελάδικα.

Ερωμένες της παρακμής
με τέτοια εργαλεία
το μονοπάτι είναι χαραγμένο
στα χνάρια εκείνης της φυγής
που τη βρίσκεις ακόμα κι όταν η γη
χάνεται κάτω απ’ τα πόδια.