Σα να χαθήκαμε στα μονοπάτια της αγωνίας 
κοντοσταθήκαμε στο χείλος της ελπίδας
ζαλισμένοι από τη μέθη και τη χαμένη νιότη

Γίναμε ξαφνικά άγνωστοι
σιγή απόλυτη – μα μέσα μου κραυγάζω
και προσπαθώ να σε ξεχάσω

Όταν χάνεις τον εαυτό σου, διπλή είναι η πίκρα
Μα δε ζήτησα κατακτήσεις, ούτε υποσχέθηκα τον κόσμο
Μονάχα ζούσα στα όνειρά μου

Κι αν η όψη σου αμυδρά φεγγίζει στις αναμνήσεις πια,
η γνώση της ύπαρξής σου παραμένει,
όσο επιμένει και το πείσμα μου

Δυο άγνωστοι ανάμεσα σε πλήθη αναμνήσεων
η πόλη θα μας ξαναφέρει μαζί
σε καινούργια εκδοχή