(Παρακαλώ να διαβαστεί ελαφρώς, με την συνοδεία ενός ποτηριού σαγκρίας – ή όποιο αλκοόλ προτιμάτε – και στα ηχεία να παίζει το Liebesleid του Sergei Rachmaninoff.)

Έλα.
Σε παρακαλώ, έλα,
για μία πρώτη και τελευταία φορά.

Να μου πιάσεις το χέρι
και να με τραβήξεις στα κάγκελα.
Να μου δείξεις τ’αστέρια
και να μου πεις,
«Εκεί δε θα φτάσουμε ποτέ!»,
για να σου πω εγώ,
«Τουλάχιστον τα βλέπουμε από το ίδιο μπαλκόνι.» .

Ύστερα
Να σε οδηγήσω στον καναπέ,
Να ξαπλώσω πρώτος
και μετά να ξαπλώσεις πάνω μου.
Κι ενώ χαϊδεύω τα μαλλιά σου
να μου πεις,
«Δε μου αρέσουν άτομα σαν κι εσένα.»
και να σου ψιθυρίσω,
«Ούτε κι εμένα μου αρέσουν άτομα σαν κι εσένα.
Μα πρώτη φορά
στην ζωή μου
σφίγγω στην αγκαλιά μου
καλοκαίρι.» .

Μα αυτό δε θα γίνει ποτέ,
γιατί εσύ δε με βλέπεις
και γιατί
εγώ
δεν είμαι
εκείνη.