Qui Tacet Consentit
Φορεσε τα «καλά» του και όρμησε προς το κέντρο της πόλης. Δεν είχε πιάσει τα μαλλιά του πίσω,ενώ το πρόσωπο του φωτίζονταν από ένα χαμόγελο ως τα αυτιά,ένα χαμόγελο που ταλανίζεται μεταξύ τρέλας και πλήρους ευτυχίας.
Κι όλο περιμένω ένα μήνυμα , μια τυχαία συνάντηση ένα άτσαλο μεθύσι μήπως σου μιλήσω Όλο περιμένω να δειλινιάσει να
Είναι η ανεξάντλητη, άφθαρτη γραμμή που τιθασεύει την παράνοια της λογικής και στηλιτεύει τη λογική της παράνοιας
Η ζωή μας είναι ένα ποίημα. Δεν είναι πάντα ανοήτο. Είναι όμως ασυνάρτητο, ανορθόγραφο, ανίκανο να αποκωδικοποιηθεί είτε από το συγγραφέα, είτε από τους κριτικούς ή τους αναγνώστες. Σύμφωνα με την πρώτη όψη της κατάστασης, η σημασία κρύβεται απλώς στην ανάγνωση
Σε γη που έλουζαν οι θάλασσες των τριών μεγάλων χερσονήσων υπήρχε κάποτε, περίπου ως πέρσι ένα μικρό βασίλειο στο μέγεθος
Ζούμε το καρναβάλι των προτάσεων και των γνωμικών
οι τόποι μου άγριοι, εξωτικοί φίλοι μου ντόπιοι οι πρωτόγονοι ευγενείς μαζί σε βόλτες νοερά ατέλειωτες στα μονοπάτια της ξερολιθιάς
