Qui Tacet Consentit
Φορεσε τα «καλά» του και όρμησε προς το κέντρο της πόλης. Δεν είχε πιάσει τα μαλλιά του πίσω,ενώ το πρόσωπο του φωτίζονταν από ένα χαμόγελο ως τα αυτιά,ένα χαμόγελο που ταλανίζεται μεταξύ τρέλας και πλήρους ευτυχίας.
Σε γη που έλουζαν οι θάλασσες των τριών μεγάλων χερσονήσων υπήρχε κάποτε, περίπου ως πέρσι ένα μικρό βασίλειο στο μέγεθος
Και με μια δόση νοσταλγίας αναπολώ τα παλιά,
Που τα παιχνίδια που μεγάλωσα φαντάζουνε πια,
Ειρωνικά τραγικά,
Πλήρως τρομοκρατικά.
αθώοι ναι όχι όμως ελεύθεροι κανείς δεν είναι ελεύθερος κι αθώοι πια δε μείνανε πολλοί άλλοι σκοτώθηκαν μια μέρα του
Μη μιλάς για θεό στο παιδί που πεθαίνει. Μη μιλάς για θεό σ΄αυτόν που τρώει απ΄τα σκουπίδια. Μη μιλάς για
1η Απρίλη, 1971, Αμβούργο.
Οδός Αμ ΚαίεεΜαί ι
Γενικό Προξενείο Βολιβίας
Πήρε μια βαθιά ανάσα και προχώρησε εντός. Τα είχε σχεδιάσει όλα. Τρία χρόνια πλέον. Τίποτα δεν θα στεκόταν εμπόδιο στην πραγμάτωση του σχεδίου της. Τίποτε.
Εχθές τα ξημερώματα, τελειώνοντας το διάβασμα και πέφτωντας για ύπνο, κάτι με «εξυνε». 2 ώρες αργότερα, σηκώθηκα για νερό και
